ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ναι. Ειναι Αυγουστος και εγω ειμαι στην Αθηνα, κοιταζοντας τους τοιχους του σπιτιου ασταματητα για 7 ολοκληρες μερες,γιατι προφανως ολοι βρισκονται σε καποιο ομορφο νησι και περνανε τις μερες τους ξεγνοιαστα.. Και σαν να μην εφτανε αυτο, μεσα σε ολη την μουντιλα του Αυγουστου, το μυαλο μου αποφασισε πως πρεπει στις 4 το πρωι να αναπολησει τις στιγμες του παρελθοντος, τους ανθρωπους που τοσο αξαφνα μπηκαν στην ζωη μου και τοσο αξαφνα εφυγαν. Και αναρωτιεμαι,πως ενας ανθρωπος που τοσο πολυ σε νοιαζεται και σ'αγαπαει ξαφνικα σε αντιμετωπιζει σαν ξενο; ή καλυτερα δεν σε αντιμετωπιζει καν,επειδη φερεται σαν να μην υπαρχεις καν. Σταματαει ποτε αυτο το "παιχνιδι" απωλειας και νοσταλγιας; φοβαμαι πως χανω το μετρημα...