ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πολλοί γράφετε εδώ στη στήλη ότι είστε μόνοι και μόνες. Νιώθετε κενοί Ανάμεσά σας είμαι και γω μόνη. Γιατί υπάρχουν άραγε άνθρωποι μόνοι; Και αφού υπάρχουν τόσοι που είναι μόνοι, γιατί δεν ενώνονται να σταματήσει αυτή η μοναξιά τους; Έκανα τη πρώτη μου σχέση στα 24 και κράτησε μέχρι τα 32 που είμαι τώρα. Νιώθω άδεια, κενή και προδομένη. Και προδοσία του άλλου δεν είναι μόνο η απιστία, είναι η απαίσια συμπεριφορά, είναι η βία οποιασδήποτε μορφής, είναι να σε αφήνει κάποιος στα δύσκολα και να πονάς ακόμη περισσότερο, ενώ ξέρει πως είσαι απέναντί του σωστός άνθρωπος, αληθινός, ευαίσθητος και εκείνος να τα γκρεμίζει όλα και να φεύγει χωρίς να σε νιώθει πια. Προδίδει όσα του έχεις δώσει και εμπιστευθεί. Δεν είμαι παλαιών αρχών, αλλά έναν άντρα ονειρεύτηκα και ευχόμουν να γνωρίσω από κορίτσι. Και νόμιζα ότι τον βρήκα με τη πρώτη φορά και μετά από χρόνια σε μια άσχημη και δυσάρεστη δοκιμασία για μένα , εκείνος δεν άντεξε και έφυγε πληγώνοντάς με. Τι ανόητη που ήμουν και αφελής που έλεγα πως η σχέση μας είχε γερές βάσεις! Ήταν γυάλινα πόδια που συντρίφθηκαν, γιατί στις δυσκολίες δοκιμάζονται οι αληθινές σχέσεις. Τώρα έχω βγει τελείως από τα νερά μου και δεν ξέρω αν βρω έναν άνθρωπο σωστό να μου δώσει το χέρι του και να πάμε μπροστά. Δεν είμαι έτοιμη, είμαι κλεισμένη στο καβούκι μου. Οι πληγές μου είναι ανοιχτές και φοβάμαι να εμπιστευθώ και να αφεθώ. Δεν έχω φιλίες και εργασία και φυσικά αυτό δυσκολεύει ολοένα και περισσότερο τη κατάσταση. Ναι , έχω ανάγκη τον έρωτα, το φλερτ και το σεξ αλλά όχι χωρίς συναίσθημα. Δεν είμαι έτοιμη για κάτι καινούργιο αν δεν γιατρευτώ πρώτα. Η πρώτη σχέση πονάει και δεν είμαι και πολύ μικρή, ζω τώρα αυτό το πόνο που λογικά θα έπρεπε να ήμουν σε νεότερη ηλικία. Έπεσα με τα μούτρα στο πρώτο μου έρωτα. Και αγάπησα πολύ, αλλά έχω πλέον μέσα μου θυμό, πίκρα, απογοήτευση, νεύρα και όλη η αγάπη που του είχα έγινε μια καρδιά να αιμορραγεί. Δεν είναι μίσος, αλλά δεν είναι και αγάπη. Κάτι μπερδεμένο που δεν μπορώ να προσδιορίσω. Απορώ πώς θα βρω το άλλο μου μισό, πού είναι και φυσικά πότε θα συμβεί αυτό. Πολλές φορές ενθαρρύνω τον εαυτό μου ότι θα μου ξανασυμβεί και άλλες φορές αισθάνομαι ότι θα μείνω για πάντα μόνη, ότι αυτό πλέον δεν θα συμβεί και θλίβομαι. Είμαστε φτιαγμένοι να έχουμε κάποιο σύντροφο και ένα συνοδοιπόρο αλλά για κάποιους είναι πολύ δύσκολο, γιατί δεν ευνοούν οι καταστάσεις και ας είσαι και εμφανίσιμος. Για αυτό υπάρχει πιστεύω και πολλή μοναξιά γύρω μας. Γιατί αυτοί που μας τσάκισαν ενώ δεν τα αξίζαμε, μας άφησαν κενούς, μας ράγισαν, μας πήραν τη χαρά του έρωτα, μας έκαναν νεκρούς συναισθηματικά και μεις κλειστήκαμε στους εαυτούς μας.