Εντυπωσιάστηκα με το πόσοι πολλοί άνθρωποι βλέπουν τις διαπροσωπικές τους σχέσεις σαν σκακιέρα ή αρένα. Α, και μερικές φορές, κανένας δεν κερδίζει. Όπως κι κανένας δεν χάνει.
12.11.2017 | 19:37
Μια ανούσια ιστορία
Αραδιάζω μερικές λέξεις σ'ένα χαρτί.Έτσι, να λεω πως κάνω κι εγώ κάτι.Είμαι κάποια που γράφει, όχι ένα απλό κορίτσι.Ίσως και να 'ναι για να σε εντυπωσιάσω.Εσύ ήσουν πολύ καλός με τις λέξεις άλλωστε.Τις έπαιρνες, τις ζύμωνες, τις έπλαθες, έπλεκες όμορφες προτάσεις και φούρνιζες αυτά τα γλυκά και μοσχομυριστά παραμύθια που με μεγάλη λαχτάρα έτρωγα και νέοι κόσμοι γεννιούνταν μέσα απο κάθε ένα. Δεν ήταν όμως απ'αυτά με τους πρίγκιπες και τους δράκους.Όχι. ήταν απ'τα άλλα, αυτά που παίρνουν μια καθημερινότητα, της βάφουν λίγο πιο μπλε τον ουρανό, πιο πράσινα τα δέντρα, χρυσαφίζουν αμυρδρά τα ηλιοβασιλέματα και προσθέτουν ένα δροσερό αεράκι στα καλοκαιρνά απομεσήμερα που περνούσαμε στο μπαλκόνι σου. Κάνουν τον φραπέ πιο δυνατό και στολίζουν το παλιό σου τάβλι με φιλντισένια λουλούδα και καλοφτιαγμένα πούλια. Έκαναν και την μεταξύ μας σκακιέρα ομορφότερη και εμάς πρωταγωνιστές μιας παρτίδας με πολύ καλές προδιαγραφές. Όμως ξεχνιόμουν. Οι παρτίδες τελειώνουν πάντα με έναν νικητή και έναν χαμένο. Και τα παραμύθια έχουν πάντα θύτες και θύματα.Ποιός ήταν ποιός, εδώ; Έιναι προφανές. Ακόμα γράφω.Εντυπωσιάστηκες;
1