ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αγαπημένοι μου άγνωστοι θέλω εδώ και καιρό να εξομολογηθώ κάτι. Θέλω να σας εξομολογηθώ ότι δε μου αρέσει που είστε άγνωστοι. Δε μου αρέσει που ζω στην εποχή που οι εξομολογήσεις γίνονται διαδικτυακά σε αγνώστους. Δε μου αρέσει να πληκτρολογώ τις λέξεις που έχω μέσα μου. Να τις σκοτώνω. Γιατί έχουν ανάγκη να ακουστούν. Και τελικά χάνουν το νόημα τους και χάνονται. Δε μου αρέσει που η κοινωνία μας είναι τόσο εγωιστική και χαώδης και δε μπορείς να βρεις έναν άνθρωπο να εξομολογηθείς αυτά που σκέφτεσαι και νιώθεις. Δε μου αρέσει που οι φίλοι μου είναι μακριά μου. Που διασκορπιζόμαστε για να βρούμε μια θέση στο μέλλον μας και τελικά ούτε και αυτό καταφέρνουμε. Που μιλάμε πλέον μόνο μέσω skype και το μόνο που προλαβαίνουμε να πούμε είναι 'Είσαι καλά;'. Ξέρουμε και οι δύο ότι δεν είμαστε καλά. Πνίγεται ο καθένας στα προβλήματά του και μπροστά στην κάμερα τα καταπίνει. Γιατί είναι μια οθόνη απλά. Που δε θα σου απλώσει το χέρι στον ώμο. Ούτε θα σε αγκαλιάσει την ώρα που το μόνο που χρειάζεσαι είναι αυτή η αγκαλιά. Δε μου αρέσει που μας χωρίζουν τόσο εύκολα τόσο γρήγορα για έναν καλό σκοπό. Κάνουν τις προσωπικές μας σχέσεις απρόσωπες και τις ψυχραίνουν. Και μαζί ψυχραίνουν και τις καρδιές μας που βουλιάζουν στη μοναξιά και την ανασφάλεια. Και η ανάγκη μας να μιλήσουμε γιγαντώνεται. Και τότε γρήγορα φτάνουμε στη σελίδα των εξομολογήσεων και μια χίμαιρα από λέξεις βγαίνουν από μέσα μας. Να τις διαβάσουν οι άγνωστοι φίλοι μας και να ταυτιστούν ή να σχολιάσουν. Και ηρεμούμε. Ηρεμούμε έχοντας θάψει άλλη μια ανάμνηση, μια σκέψη, ένα απωθημένο. Μια εξομολόγηση ακόμη που δεν έγινε ποτέ..