10.2.2014 | 12:29
Μια διευκρίνηση προς μια φίλη.
Και συμβαίνει ξαφνικά κάτι σοβαρό και χωρίζεις με το άλλο σου μισό. Εκεί που ήσουν ευτυχισμένη, με ένα μαγικό τρόπο όλα χαλούν. Χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου.Και αρχίζεις τη γνωστή καραμέλα: "Κανείς δε με καταλαβαίνει, αυτά τα πράγματα δε συμβαίνουν στους υπόλοιπους ανθρώπους"Δεν καταλαβαίνεις όμως κάτι.Όλοι οι άνθρωποι έχουνε προβλήματα, μπορεί όχι τα ίδια, αλλά έχουν.Νομίζεις πως επειδή εγώ δεν έχω σχέση, δεν είμαι ερωτευμένη; Πώς δεν πονάω κάθε φορά που βλέπω αυτόν που θέλω και ξέρω ότι στενότερη επαφή που μπορεί να έχουμε είναι μια πεντάλεπτη συζήτηση για τη σχολή; Πώς δε τον σκέφτομαι όλη την ώρα και μιζεριάζω γιατί θα μείνει για πάντα ανεκπλήρωτο όλο αυτό;Ναι, δε λέω, εσύ δέθηκες με τον δικό σου. Αλλά τουλάχιστον έχεις να κοιτάς πίσω σου, να θυμάσαι, να χαμογελάς, να ευχαριστείς που σου δόθηκε αυτή η ευκαιρία. Να ζήσεις κάτι μαγικό. Να σε κυνηγήσει κάποιος επειδή σε θέλει. Να σου πει ότι σ' αγαπάει. Στενοχωριέμαι με τη στενοχώρια σου, φίλη μου είσαι, αλλά ώρες ώρες νιώθω, και όχι μόνο από εσένα, ότι όποιος αποκτάει μια σχέση μετά ξεχνάει τι θα πει ανεκπλήρωτος έρωτας. Το θεωρεί ασήμαντο. Κι έτσι δεν μπορώ να σου μιλήσω πάνω από 5 λεπτά για αυτό μου το πρόβλημα. Είναι κάτι ασήμαντο.Ξέρεις, όμως, τι θα πει απωθημένο;