ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ποτέ μου δεν θέλησα πολλά. Για την ακρίβεια, ποτέ δεν ήξερα τί ακριβώς θέλω, γι΄αυτό και δεν επιδίωξα τα πολλά. Έκανα λάθη; Ναι. Όπως όλοι υποθέτω. Ποτέ όμως δεν "έχωσα" κανέναν. Στη σχολή, στη δουλειά, στο στρατό, πουθενά. Πάντα εκεί. Και ας μην ήθελα. Και ας μην μου άρεσε. Ποτέ δεν κεράτωσα, ποτέ δεν... και πάει λέγοντας.Είδα κοντινό μου άνθρωπο να σαλεύει, να τα "χάνει". Τα "έχασα" κι εγώ κάποτε. Ένιωσα το φόβο στο πετσί μου. Ένιωσα την απόρριψη. Ένιωσα την απαξίωση. Είδα τα πάντα, τα δικά μου "πάντα", να γκρεμίζονται και δημιούργησα στεγανά. Παγίωσα αντιλήψεις και δήθεν σκλήρυνα. "Όλα στα παπάρια μου", σκέφτηκα. Και έκανα το μεγαλύτερο κακό. Έβλαψα τον εαυτό μου. Με το να αφεθώ. Με το να πάψω να νοιάζομαι για μένα.Δεν θυμάμαι που ήθελα να καταλήξω γράφοντας τα όλα αυτά. Σίγουρα όχι σε κάποια συμβουλευτική ατάκα αυτολύπησης του τύπου: "προσέξτε, μη γίνεται σαν εμένα". Πιθανότατα δεν ήθελα να καταλήξω πουθενά. Μόνο να τα πω ίσως, γιατί σήμερα είναι μία απ' αυτές τις περίεργα δύσκολες μέρες και οι αντοχές μου δοκιμάζονται. Ελπίζω να μην σας ζάλισα πολύ, αλλά κι έτσι να είναι, η αλήθεια είναι ότι δεν με πολυνοιάζει. Κι αυτό είναι, σίγουρα, λάθος...