ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχω ενα χρονιο προβλημα που με ταλαιπωρει εδω και περιπου μια εφταετια,δε με αφηνει να προοδευσω αν και κατα διαστηματα εχω κανει αλματα προοδου,δε θα θελα να πω τι ακριβως.Τις προηγουμενες δυο εβδομαδες εκανα βηματα προς τα πισω ομως δυστηχως,με τελευταια μερα την προηγουμενη Παρασκευη. Πηγαινοντας στην δουλεια μου,σκατα ψυχολογικα τρακαρα,ευκαιρια να πεσω περισσοτερο σκεφτηκα,ευτηχως η ζημια δεν ηταν πολυ μεγαλη .Εβρεχε πολυ περιμεναμε ασφαλιστηκες κλπ,ειχα γινει λουτσα κ λουτσα εκατσα στη δουλεια τις επομενες 7 ωρες. Πηγα στον μηχανικο το βραδυ,του αφησα το αμαξι κ αποφασισα να γυρισω σπιτι με τα ποδια,μια αποσταση περιπου μιαμιση ωρα ενω εξακολουθουσε να σιγοβρεχει. Στο δρομο εκανα απανωτες ερωτησεις για αλλη μια φορα στον εαυτο μου,γιατι συνεχιζω να καταστρεφομαι εν γνωση μου. Μ επιασαν τα κλαμματα ειπα θα σταματησω κλπ κ ενοιωσα ομορφα,αλλα δε μου εφτανε γιατι ακριβως το ιδιο σκηνικο το εχω ζησει πανω απο χιλιες φορες Ευτηχως ειχα ακομα πολυ δρομο και επεμενα να παρω αλλες απαντησεις απο εμενα,γιατι αυτη η φορα να ειναι διαφορετικη σε σχεση με τοσες αλλες.Πηρα απαντησεις που δεν περιμενα οτι μπορουσα να δωσω,οι οποιες με γεμισαν μεσα μου.Κατεληξα οτι κλαιγοντας προσπαθουσα ο ιδιος να λυπηθω εμενα,να σταματησω να με ρωταω και να συμπεραινω οτι αφου κλαιω καταλαβαινω το λαθος μου κ απο αυιο μια νεα μερα ξεκινα,λαθος. Λενε οτι χρειαχεται θαρρος για να κλαις,αλλα περισσοτερο θαρρος χρειαζετι για να χαμογελας Τα σαραντα λεπτα που ειχαν μεινει ακομα για να φτασω σπιτι μου τα περασα χαμογελωντας κι ας ανεβαινα ανηφορες που ουτε καν ειχα παρατηρησει κι ας κανω καθε μερα τη διαδρομη. Μια εβδομαδα μετα νοιωθω πραγματικα τυχερος που δεν κοιταξα εκεινο το φαναρι,ενω λεω να το εφαρμοσω κια για αλλα πραγματα..Δεν εχω ψυχολογικες γνωσεις,ουτε ξερω αν μπορει να εχει αποτελεσμα σε καποιον αλλον,ουτε ξερω τι διαρκεια του.Ξερω οτι ειναι νωρις κι εχω δοκιμασει τα παντα για να απεμπλακω,αλλααυτη την αισθηση δε την εχω ξανανοιωσει.Να ειστε καλα.