ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχω την τυχη και την ευτυχια να εχω μια οικογενεια που σεβεται τις αναγκες μου με αγαπαει και με στηριζει, εχω φιλους που μπορω να βασιστω πανω τους και ας ζω μακρια τους. Ομως νιωθω καταπιεσμενη και φυλακισμενη απο τον ιδιο μου τον εαυτο, απο το ιδιο μου το μυαλο σαν να μην με αφηνει να προχωρησω αλλα να μου φωναζει πως πρεπει να βγω απο τα ορια που μου εχω βαλει. Το μονο που σκεφτομαι τον τελευταιο καιρο ειναι να φυγω, να εξαφανιστω απο ολους και απο ολα ομως το σιγουρο ειναι πως δεν ειμαι τοσο δυνατη η τοσο τρελη για να κανω κατι τετοιο. Εχω μια βαθια σχεση με τους προαναφερθεντες για να ζησω μακρια τους. Ομως δεν εχω τιποτα που να με κραταει εδω κιολας. Σπουδαζω σε αλλη πολη, σε μια σχολη που δεν με γεμιζει, παροτι αν την τελειωνα θα μπορουσα να κανω κατι που μου αρεσει ,εχω δυο και μονο ατομα να κανω παρεα και με αυτα δεν θα ελεγα οτι εχουμε δεσει ιδιαιτερα, και δεν προβλεπονται στο κοντινο μελλον αλλες φιλιες γιατι καποιες καταστασεις με εκαναν πολυ κλειστη σαν ανθρωπο. Δεν εχω και καποια σχεση ουτε εδω ουτε πουθενα, οχι οτι το προσπαθω κιολας ιδιαιτερα, οποτε δεν με κραταει απολυτως τιποτα. Κι ομως εγω δεν μπορω να φυγω γιατι ουσιαστικα δεν εχω καποιο σκοπο αυτη τη στιγμη. Βλεπω τα ονειρα μου να εξαφανιζονται και μαζι με αυτα και η ζωντανια μου. Νιωθω κενη σαν να μη με γεμιζει τιποτα.Και δεν ειναι ευκολο να ξαναρχισω απο την αρχη το κυνηγι της ευτυχιας γιατι εχω ηδη δωσει τρεις φορες για να μπω εδω που ειμαι, εχουν περασει ηδη 2 χρονια σε αυτη τη σχολη και οι αντοχες μου με εχουν εγκαταληψει. Πραγματικα ειμαι σε απογνωση....