ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχει περάσει κάτι παραπάνω από μήνας που είμαι εδώ.Φοιτητική ζωή στη Θεσσαλονίκη,ωραία!Πρωτοετής οπως καταλαβαίνετε είμαι λοιπόν και ήρθα από την Αθήνα.Θέλω να μοιραστώ με εσάς άγνωστα πλάσματα τις σκέψεις μου.Λοιπόν,δεν είμαι ενθουσιασμένη,καθόλου,αισθάνομαι πως κάτι κανω λάθος.Εξηγώ πως πέρασα στη σχολή που ήθελα εξαρχής,φυσικά η πρωτη επιλογη μου ηταν η αντίστοιχη σχολη στην Αθήνα,αλλά εντάξει..οπότε ο προβληματισμός μου δεν ειναι για τη σχολή μου!Είναι για τις παρέες που έχω δυσκολευτεί να κανω.Έχω γνωρισει πολλα παιδιά όπως είναι φυσικό,μα δεν μπορώ να προσαρμοστώ.Σχηματίστηκε λοιπόν μια παρεα γυρω στα 10 άτομα που με αυτα κυρίως βγαίνω και περναω χρόνο..αλλά δεν μπορώ να είμαι ο εαυτός μου μαζί τους κατι με ξενίζει,κατι με κρατάει και εν τελει δεν περναω καλα και νιωθω πως αφηνω τον χρονο να κυλαει άσκοπα.Και επομενη απορια καθε λογικου ανθρώπου είναι "Γιατί συνεχίζεις να αφιερωνεις χρονο μαζί τους?".Και η απάντηση που δινω εγώ:"δεν ξέρω,δεν θελω τοσο συντομα να απορριπτω τους αλλους γιατι πιθανοτατα εγω ειμαι η περιεργη (ναι δεν ειμαι ο πιο κοινωνικος ανθρωπος).Σε ολα τα εφηβικά μου χρόνια ανηκα σε κλίκες και δημιουργουσα φιλιες που στο τελος και τωρα που ειμαι μακρια βλεπω πως δεν μου εχουν αφησει κατι περα απο κομπλεξ ,ανασφάλειες κλπ.Ως αποτέλεσμα δεν μπορώ να ερθω κοντα με αλλους παραμενω στις επιφανειακές και μονο επαφες και κανω πραγματα που δενν με ευχαριστουν,διασκεδάζω με τροπους που δεν με εκφράζουν(πχ clubs).Εν ολίγοις κανω παρεα με ατομα που δεν εχουμε κοινα αλλα παρ'όλα αυτά παραμένω μαζι τους ,δεν γνωριζω αλλους,εχω εφησυχαστεί σε κατι που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει οσο και αν θελω να βρω άτομα που να με εκφράζουν και να μας συνδεουν περισσότερα.Θέλω να περασω τα ονομαζομενα καλύτερα χρονια της ζωης μου με ατομα που δεν θα αγαπησω και δεν θα δεθω;Τι κάνω ακριβώς;Γιατί δεν μπορώ να κανω αυτα που θελω ενω δεν με εμποδίζει κατι;Φοβάμαι τη μοναξιά και ειδικα σε ενα αγνωστο μεχρι τωρα περιβάλλον..αλλα δεν ειναι χειρότερο να νιώθεις μονος χωρις να εισαι;Εχω προβλημα σοβαρό.