ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε σκεφτόμουν τόσο έντονα εκείνο το απόγευμα και τελικά έστειλες..Είχαμε να μιλήσουμε μήνες.Έστειλες για να πεις τι? Τη συγνώμη που ποτέ δε θα μου έφτανε? Ξέρω πως δεν είσαι κακός άνθρωπος..Ξέρω όμως επίσης πώς με έκανες να νιώσω. Σε σκέφτομαι ακόμα κάθε μέρα.Μου λείπεις φριχτά...Αν δεν είχα έστω και λίγη από αυτή την αξιοπρέπεια που πασχίζω να κρατήσω, θα σου έλεγα πόσο μου έλειψες. Κοιτάζω συνεχώς τις φωτογραφίες από το περασμένο καλοκαίρι μας και είναι σαν να ξαναζώ τις στιγμές μας. Θυμάμαι που σε αγκάλιαζα όταν έβγαινα από το τρένο και με τη μυρωδία σου ηρεμούσα...Ήσουν τόσο περίεργος άνθρωπος! Αυτό με γοήτευε σε εσένα..Είχες καρδιά μικρού παιδιού.Κατάφερες όμως να με πληγώσεις...Ξέρεις τι θα ήθελα απόψε? Να βρισκόμασταν, να σε μύριζα, να κάναμε έρωτα, να μου εξηγούσες γιατί με πρόδωσες. Και μετά να τα ξεχνούσες όλα! Να ήταν σαν να μην είχα επιτρέψει ποτέ το να ειδωθούμε.Το χειρότερο απ' όλα είναι πως πίστεψα όσα έλεγες στο τελευταίο μήνυμά σου..Και ας είπα ψέματα σε όλους πως το μόνο που μου προκάλεσε ήταν αηδία.Νοσταλγία και θλίψη ένιωσα.Αισθάνομαι άδεια μακριά σου...Ξυπνούσα και έβλεπα πάντα μήνυμά σου...Θέλω να ακούσω τη φωνή σου..Να ήμουν ξανά μαζί σου δεν θα μου το επέτρεπα..Όχι μόνο γιατί δεν θα σε εμπιστευόμουν ξανά, αλλά και γιατί θα έχανα κάθε εκτίμηση για τον εαυτό μου.Αλλά η ίδια διαίσθηση που μου φώναζε ότι με κορόιδευες, η ίδια τώρα μου ουρλιάζει πως σου λείπω...Δεν θα σταματήσω ποτέ όταν περπατάω σε δρόμους που ξέρω πως συχνάζεις, να σκέφτομαι πως μπορεί να σε δω τυχαία..Εκεί, το απρόσμενο της στιγμής, θα καταστρέψει κάθε είδους αναστολή και αξιοπρέπεια. Μου λείπεις φριχτά.