ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάτω από ένα σκιερό δέντρο, μια κούνια με σκοινί, έτσι όπως μου την έφτιαχνε ο παππούς στο χωριό.Να καθίσω πάνω της και να αρχίσω να ανεβαίνω. Να απλώνω τα πόδια και να μου δίνω ώθηση.Να ανεμίζουν τα μαλλιά και το μυαλό να μη σκέφτεται τίποτα παραπάνω από το πως θα ακουμπήσει το πόδι το πιο ψηλό κλαδί.Κουράστηκα να σκέφτομαι. Κουράστηκα να τρέχω. Κουράστηκα να απογοητεύομαι.Ένα καλοκαίρι παιδικό θέλω. Με τρεις μήνες ανάπαυλα από σχολεία και υποχρεώσεις, με ποδηλατάδες και ατέλειωτες βουτιές.Ένα καλοκαίρι θέλω δίχως χρέη, άγχη και προβλήματα. Γίνεται;“Δε γίνεται”, μου απαντά μια φωνούλα. Κι είναι η φωνή που μισώ, εκείνη που δε λέει ψέματα ποτέ, εκείνη που δεν το βουλώνει ποτέ κι ας κάνω ότι μπορώ να για σωπάσει.“Μεγάλωσες” με κοροιδεύει κι εγώ σκύβω το κεφάλι.Γιατί έχει δίκιο που να πάρει. Μεγάλωσα. Κι όμως δεν έχω τίποτα τακτοποιημένο από όσα θα ήθελα παιδί.Όλα στον αέρα, όλα στο κενό. Γαμημένες εποχές θα μου πεις. Βουλιάζουν όνειρα και ζωές.Αλλά τι να το κάνεις, σε αυτές μας κλήρωσε να ζούμε.Γι’αυτό φέρτε μου μια κούνια. Κι εγώ θα στριμωχτώ, θα ζαλιστώ αλλά θα την ανεβάσω και πάλι ψηλά.Γιατί έτσι πρέπει κι ας μου λένε το αντίθετο.Θα την ανεβάσω ψηλά μπας κι έτσι ανέβει και η ψυχολογία μου που δεν την παλεύει καθόλου.Μια κούνια, λοιπόν και για όλα τα άλλα βλέπουμε.Για όλα τα άλλα ελπίζουμε…