ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
6.11.2015 | 17:14

Μια μικρή ανακούφιση

Ο αδερφός μου εδώ και χρόνια έχει κατάθλιψη. Συγκεκριμένα εγώ το είχα αντιληφθεί από το σχολείο αλλά οι γονείς μου πάντα έλεγαν οοοοοχι σιγά μην έχει το παιδί μας κάτι τέτοιο κτλ.Τελικά άρχισε η συμπεριφορά του να γίνεται όλο και πιο περίεργη και μια μέρα που πήγε να κάνει μια προχειροαπόπειρα, το σκατό τους έφτασε μέχρι την κάλτσα και τότε και μόνο τότε κατάλαβαν ότι πρέπει να ζητήσουμε την βοήθεια κάποιου ειδικού.Τόσος χρόνος χάθηκε τζάμπα, τόση διάθεση τζάμπα, τόσες γιορτές και χαρούμενες μέρες που οι άλλοι τις γιόρταζαν εμείς κρατούσαμε τα στομάχια μας, τόσα χρόνια δεν ήθελα να πατάω σπίτι και έψαχνα ευκαιρία να είμαι όσο πιο πολύ γίνεται έξω για να μην βιώνω αυτή την αρρωστημένη κατάσταση με τις φωνές και τις φασαρίες. Και σαν να μην φτάνει αυτό, στο μεγαλύτερο μέρος των φοιτητικών μου ετών επωμιζόμουν εγώ το βάρος μιας και μέναμε μαζί με τον αδερφό μου και τρεις την ώρα είχα το νου μου μη γίνει καμιά χοντράδα και να προσπαθώ συνεχώς να κάνω υπομονή.Τέσπα. Απλά τέσπα.Το θέμα είναι ότι τελικά πήγαμε σε γιατρό και ο αδερφός μου πήρε αγωγή με παράλληλες συζητήσεις με τον ψυχολόγο/ψυχίατρο. Πλέον έχουν περάσει κάμποσα χρόνια από τότε που ξεκίνησε και πλέον μπορώ να περάσω πιο ευχάριστα τον χρόνο μου με την οικογένεια. Όσο να'ναι πάλι υπάρχουν κάποιες στιγμές με ξεσπάσματα αλλά όχι όπως παλιά. Ωστόσο πλέον έχει αλλάξει η διάθεση και οι χαρούμενες στιγμές είναι πολύ περισσότερες από παλιά.Και πλέον έφτασα στο σημείο να πω ότι χαίρομαι να βγαίνω για καφέ με τον αδερφό μου. Παλιά ούτε λόγος για αυτό. Πλέον όμως το βλέπω στα μάτια του ότι άλλαξε. Έγινε πιο συζητήσιμος, πιο ευχάριστος και μπορώ πλέον να του μιλάω χωρίς να βγάζει φωνές και να μιλάει άσχημα.Α, ρε μαμά και μπαμπά. Σπουδαγμένοι άνθρωποι είσαστε ρε γμτ. Ήταν ανάγκη να περάσουμε τόσο πόνο για να πάρετε αυτή την απόφαση νωρίτερα και να μην χάσουμε τόσες όμορφες στιγμές; Έπρεπε να περάσουν τόσα χρόνια για να πω ότι έχω αδερφό και όχι ένα μωρό που πρέπει να το νταντεύω; Και είμαι και πόσα χρόνια μικρότερος του. Έπρεπε τόσα χρόνια να πονάω και εγώ δίπλα του;Μαλακίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα.
 
 
 
 
Scroll to top icon