19.12.2013 | 23:15
Μια όμορφη εξομολόγηση που είχα διαβάσει τον Αύγουστο και ακόμα ταυτίζομαι...
''Μου λείπεις εσύ που είσαι κάπου εκεί έξω και θα με αφήσεις να σε αγαπήσω.Εσύ που θα με κάνεις να χαμογελάω σε κάθε σου σκέψη και θα με κάνεις να ερωτευτώ πάλι τη ζωή.Εσύ που θα με βάλεις όχι απλά επιφανειακά στη ζωή σου και θα επιδιώκεις να σαι πραγματικά δίπλα μου.Μου λείπεις εσύ που θα έρχομαι σπίτι σου όποτε νιώσω την ανάγκη για την αγκαλιά σου και θα βλέπω ότι χαίρεσαι που με βλέπεις.Εσύ που θα γίνεις ο κολλητός μου,που θα με κάνεις να γελάω και να νoιώσω πως αξίζω κι εγώ αγάπη.Εσύ που θα σου γκρινιάζω μερικές φορές αλλά θα καταλαβαίνεις ότι το κάνω επειδή σε θέλω τόσο.Εσύ που θα θες να μιλήσεις σε μένα για τις δύσκολες στιγμές σου.Εσύ που δεν θα λες συχνά πως με αγαπάς αλλά που θα το φωνάζουν τα πάντα γύρω σου.Εσύ που θα με κάνεις να σταματήσω να κοιτάω με θλίψη τα ευτυχισμένα ζευγάρια γύρω μου.Εσύ που δεν θα με κάνεις να διστάζω κάθε φορά που θα θέλω να κάνω κάτι για σένα επειδή θα ναι μονόπλευρο.Εσύ που θα με κάνεις να αφεθώ και να γίνω δοτική που ποτέ δεν υπήρξα από φόβο μην πληγωθώ.Εσύ που θα μαι τρελή για σένα και θα ξέρω ότι αξίζεις το παραμικρό μου συναίσθημα.Εσύ που θα διώξεις την μοναξιά μου.Εσύ που σε σκέφτομαι και σε ονειρεύομαι συχνά σαν μια θολή φιγούρα χωρίς πρόσωπο που με κρατάς τρισευτυχισμένη στην αγκαλιά σου στο κρεβάτι. Αλλά κυρίως εσύ που θα με κάνεις να μαι ο εαυτός μου γύρω σου και όχι κάποια άλλη για να σ αρέσω και που αυτόν τον εαυτό θα αγαπήσεις όσο εγώ εσένα. ΕΣΥ μου λείπεις.''