ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήμουν πάντα κοινωνική και μπορώ να πω πως έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους. Εντύπωση όμως μου έκαναν δύο κοπελιές που γνώρισα πρόσφατα. Η μια, συνεχώς με κατεβασμένα μούτρα μαυροφορεμένη και βαμμένη με μαύρα τόσο έντονα που γυρνάνε όλα τα κεφάλια στο δρόμο, να ανεβάζει συνεχώς στο Facebook και το Instagram πόσο θλιμμένη είναι και τα χαρακίρια που κάνει και πως κλαίει και πως ξενυχτάει και όλη τη μέρα λέει πόσο καταθλιπτική είναι και πως δεν αντέχει άλλο την ζωή χωρίς ΑΥΤΌΝ και πως τσακώνεται όλη μέρα με τους γονείς τις που έκανε κι αλλο τατουάζ και πως είναι παρατημένη από τον κόσμο και πως στα 20 χρόνια της ζωής της δεν έχει βιώσει τόσο πόνο κλπ κλπ κλπ ως ότου βρεί τον επόμενο και γίνει άνθρωπος και μετά χωρίζουν και πάλι τα ίδιο. Η άλλη πάλι η ψυχή της παρέας γέλια, με φοβερό χιούμορ basic κοπέλα. Έχει μια σταθερή σχέση. Που την κοιτάς και λες "θέλω να έχω τη ζωή της". Και όμως. Έχουν πεθάνει οι γονείς της και δουλεύει από μικρή. Και επειδή έχω κάτι τρεχάματα στα νοσοκομεία με την μητέρα μου την βλέπω συχνά και από όσο έχω πιάσει έμεινε πρόσφατα ανάπηρος ο αδερφός της. Αλλά δεν πα' να 'ναι; Αυτή όσο είναι με την παρέα θα κάνει αστεία και θα είναι δίπλα σε όλους. Δηλαδή (χωρίς να κρίνω καμιά συμπεριφορά) πόσο απρόβλεπτη παίζει να είναι η ψυχολογία του άνθρωπου; Ο ένας καταρρέει με το παραμικρό και τον άλλο τον χτυπάς και τον χτυπάς και δεν παθαίνει τίποτα. Αυτό έχω παρατηρήσει. Πώς δεν μπορείς να περιμένεις μια συγκεκριμένη αντίδραση από κανέναν. Οι άνθρωποι είναι ότι πιο περίεργο υπάρχει πχ. Η ψυχοσύνθεση αυτόν των δύο κοριτσιών που διαφέρει τόσο...