(α) Δεν φταις εσύ για το περιβάλλον που μεγάλωσες. Οι γονείς είναι κάποιοι άλλοι άνθρωποι με δικά τους προτερήματα και αδυναμίες και έχουν πεπερασμένες ικανότητες. ΔΕΝ αποτελούν πρότυπα. Επαναλαμβάνω: ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΠΡΟΤΥΠΑ. Η εμπέδωση αυτής της πραγματικότητας (μέχρι το μεδούλι όμως...) είναι ουσιώδες βήμα της προσωπικής σου ωρίμανσης. ΔΕΝ τους ανήκεις και ΔΕΝ είσαι εδώ για να τους διασκεδάζεις και να τους ικανοποιείς ή για να εκπληρώνεις τα προσωπικά τους όνειρα.(β) Έχεις αξία ως ξεχωριστό ανθρώπινο όν και σίγουρα έχεις τα δικά σου ταλέντα. Βρες τα. (γ) Βρες τι σε κάνει ευτυχή στη ζωή και κυνήγησε το.
19.11.2015 | 14:12
Μια ψευδαίσθηση...
Με λένε Γ.Είμαι 19 χρόνων φοιτητής και η αληθεια είναι ότι δεν την παλευω καθόλου καλά.Μια περιγραφη του background μου:Είχα σχετικά δύσκολα χρόνια,αφού με την οικογένεια μου μετακόμιζαμε αρκετά συχνά λόγω επαγγέλματος του πατέρα μου-στρατιωτικος- το οικογενειακό περιβάλλον δεν ήταν και το καλύτερο...αρκετές φωνές και διαμάχες μεταξύ γονιων (για απλά πράγματα)γενικά ο πατέρας μου και ή μάνα μου νομίζω έχουν τεράστια διάφορα στην συμπεριφορά τους.Ο μεν πατερας είναι της κριτικής και της τάξης-λιγο ψυχαναγκαστικος-η δε μανα μου πιο χαλαρή και τα σχετικά αλλά αφού έφτιαξε οικογένεια όπως λέει:για να δωθεί στα παιδιά της έχει πλέον έναν κοινωνικό κύκλο τύπου:παιδιά,άντρας συνεργατες στην δουλειά.καμία κοινωνικότητα.Όσον αφορά εμένα εφηβεία ανύπαρκτη σχεδόν θα έλεγα.Πέρασα τα χρόνια εκεινα σε ένα δωμάτιο διαβαζοντας ή σε εξαντλητικες προπονήσεις απο τις οποιες ομως δεν έχει μείνει τίποτα.Από παρέες εννοώ και φίλους.Και ούτε ήμουνα και πολύ καλός στο συγκεκριμένο άθλημα και αυτό χτύπαγε τον εγωισμό αλλά και την αυταξια μου και αυτό θεωρω είχε άσχημες συνέπειες στην κοινωνικότητα μου.γιατί έτσι κλεινομουνα.Το άθλημα αυτό το συνεχισα για πολλά χρόνια και μαζί με ολλές τις αλλαγές που γινοντουσταν στην ζωή μου από τις μετακομίσεις και τις μαθησιακές αδυναμίες συνέχισα να συρρικνώνονομαι.
1
