ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 21 χρονών και φοιτήτρια. Ναι ναι θα έπρεπε να είμαι πανευτυχής και να ξενυχτάω πίνοντας ατελείωτα σαν να μην υπάρχει αύριο όπως σχεδόν όλοι οι φοιτητές. Πριν 2 χρόνια χώρισα έναν άνθρωπο πολύ κοντά στην δική μου αύρα, θα το χαρακτήριζα κακό timing. Έπειτα είπα οκ πάμε για άλλα. Ξεκίνησα τα ταξίδια, τα έξω, τα ραντεβουδάκια, τις γνωριμίες αλλά όλα κάπως στράβωναν. Μέχρι που μέσα στην τρέλα και απερισκεψία κάποιας στιγμής πλήγωσα μία από τις καλύτερες φίλες μου, το μετάνιωσα την ίδια στιγμή αλλά ο πόνος που προκάλεσα δεν μπορούσε να εξαϋλωθεί. Απομακρυνθήκαμε έκανα τα πάντα να κρατήσω επαφή, ήταν και η απόσταση βλέπεις. Τελικά μόνο μια αχνή επαφή. Με ταρακούνησε όλο αυτό, η νέα μου φοιτητική χρονιά ξεκίνησε πολύ ήσυχη τα έκοψα όλα ξενύχτια, έγινα σπιτόγατα και φυτουκλάκι η άλλη κολλητή μου που σπουδάζαμε μαζί ήταν κοντά μου αλλά λόγο ότι ήταν μεγαλύτερη και έπαιρνε πτυχίο και απέκτησε σοβαρή σχέση ήταν και δεν ήταν. Έφτασε στο σημείο μετά από μήνες να εξαφανιστεί εντελώς χωρίς δικαιολογία σαν να πάτησε ένα κουμπί και να τα διέγραψε όλα. Πληγώθηκα πολύ... Από γκομενικά τίποτα που να τα βρω στο αστικό; σχολή, σπίτι ήμουν άντε και στο σπίτι καμιάς φίλης. Έπειτα είπα να ξανά βγω να ξανά βρω τον παλιό καλό εαυτό μου και βρήκα γνώρισα κόσμο, διασκέδασα αλλά όλα μου φαίνονταν επιφανειακά. Έχω και άλλες δυο κοντινές φίλες επίσης σε μακροχρόνιες σχέσεις. Εγώ πάντα ήμουν πιο φιλελεύθερη ζούμε μια φορά πρέπει να μην μας κρατάει τίποτα, μόνο ταξίδια και καριέρα ονειρευόμουν. Πέρασε το έτος και ξεκίνησε το επόμενο. Τίποτα το απόλυτο τίποτα, λίγο έξω, σχολή και σπίτι. Νιώθω απόλυτη μοναξιά, απόλυτη όμως θέλω να βγω να τα πιω να γνωρίσω κόσμο εμπειρίες όλα και δεν μπορώ, οι φιλές μου είναι σε σχέση και νιώθω ότι με λυπούνται που είμαι μόνη. Και εγώ με λυπάμαι που είμαι κλεισμένη σε ένα σπίτι λόγο συνθηκών (με ποιών να βγω με τις φίλες μου και τους γκόμενους τους; ) και δεν μπορώ να γνωρίσω άτομα νέα, νέους έρωτες, να πιω να χορέψω και να μην με νοιάζει τίποτα...