ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν ένιωσα την στιγμή να μιλήσω σε κάποιον προτου καν αρθρώσω λέξη μου είπε απλα πως είναι απιθανο να γινει αυτο που σκέφτεσαι, απίθανο απλα σκέψου την ζωή του....και τότε απάντησα"λάθος κατάλαβες, δεν ειναι αυτό το προβλημα που με απασχολει" Ποτέ δεν ήμουν από τους ανθρώπους που κρατούσαν ημερολόγιο...αλλά το έκανα γιατι έπρεπε σε κάποιον να μιλήσω. Έγραψα ό,τι έγραψα και το έκρυψα όσο πιο καλά μπορούσα για να μην μαθει ποτέ κανεις τίποτε, ίσως και ο ενδιαφερόμενος γεγονος ακατόρθωτο. Ακόμα και όταν έγραφα τις λέξεις φοβομουν να τις κοιτάξω...περίεργο συναίσθημα. Φανταζόμουν τις αντιδράσεις των άλλων ακουγοντας αυτην την φράση. Ουτε και τώρα καλά καλά δεν μπορω να την πω...ίσως γιατι αυτός ο φοβος έχει ριζώσει μέσα μου ή ίσως γιατι για μενα ειναι κατι περισσότερο απο φράση. Δεν μπορω να μιλάω και να γράφω πλέον τυπικα. Όπως πρέπει, όπως ορίζει το savoir- vivre. Και δεν μπορώ γιατι δεν μπορώ πλέον να προσποιούμαι ότι σκέφτομαι κάποιον ενώ άλλος είναι στο μυαλό μου. Δεν μπορω να απαντήσω σ' αυτον που λέει μου έλειψες ενώ εμενα μου έχει λείψει άλλος. Αυτός που δεν μπορούσα να πω στον ίδιο μου τον εαυτο ότι θα έκανα τα πάντα για να σταθω διπλά του όσο κρατάει ένα τσιγαρο και όταν εσβηνε θα έφευγα. Τόσο θέλω. Απλά να ακουσω την φωνή του και να ειναι διπλα μου, να τον ακούσω, μονο αυτό. Δεν ειμαι ρομαντική. Όταν θες κατι πολυ και ξέρεις πως δεν μπορεις να το έχεις απλα ελπιζεις σε κάτι εφικτο και για μενα μια στιγμή παρουσίας ειναι αρκετη. Δεν ξέρω πού μπορεί να με οδηγήσει αυτή η επιλογή μου. Μακάρι να μπορούσα να γράψω κατι περισσότερο αλλά ήδη έγραψα πολλά περισσότερα απο αυτά που πίστευα ότι μπορούσα. Ίσως ο λογος που εφτασα σε αυτην την εξομολογηση είναι η φραση "μου έλειψες" που άκουσα και θα ήθελα να στην πω... πιστεύοντας πως μάλλον με διαβάζεις γιατι μπορει και να μην τυχει να στην πω....