ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξύπνησα όπως κάθε μέρα και ετοιμάστηκα να πάω στη σχολή. Μπήκα, περπάτησα και έφτασα στο αμφιθέατρο. Γύρω μου όλα ίδια. Οι ίδιοι άνθρωποι, οι ίδιες αφίσες, τα ίδια φυλλάδια. Τίποτα διαφορετικό. Κι όμως υπάρχει κάτι που θα έπρεπε να αλλάξει...Ένας συνομήλικός μας, ένας συμφοιτητής μας έγινε αυτόχειρας επειδή κάποιοι έβγαλαν τα κόμπλεξ και την ανύπαρκτη παιδεία τους πάνω του. Ένας συμφοιτητής μας αντί να ονειρεύεται, να πηγαίνει για καφέ, να κάνει χαβαλέ με τους φίλους του, να πηγαίνει εκδρομές, επέλεξε να δώσει τέλος στη ζωή του για να γλιτώσει από την εξευτελιστική και σκληρή καθημερινότητα που του είχαν επιβάλλει. Αμέτρητες αράδες γράφτηκαν σε λογαριασμούς facebook, twitter και blogs. Αμέτρητες συζητήσεις επί συζητήσεων για το τι έφταιξε, πώς έγινε. Αμέτρητες αναφορές στη λέξη bullying, που ξαφνικά μάθαμε ότι υπάρχει, ότι συμβαίνει, ότι είναι ΠΡΟΒΛΗΜΑ, παθογένεια και όχι κάτι φυσιολογικό, όχι κάτι που μπορεί να αντιμετωπιστεί με ένα ελαφρύ "παιδιά είναι μωρέ....κάνουν πλάκα...". Όμως εδώ όλα κυλούν κανονικά. Εδώ, υπάρχουν οι ίδιες αφίσες κολλημένες στους τοίχους, πίνονται οι ίδιοι καφέδες στο κυλικείο, περνάς δίπλα από τα ίδια τραπεζάκια, με τα ίδια χρώματα, με τις ίδιες ατάκες, τα ίδια συνθήματα. Πού είναι οι φοιτητικοί σας "σύλλογοι" σήμερα; Πού είμαστε όλοι ως φοιτητές, ως νέοι, ως άνθρωποι που καταδικάζουν τη στοχοποίηση κάποιου επειδή δεν είναι αρκετά ψηλός, αρκετά κοντός, αρκετά όμορφος, αρκετά κοντά στις απόψεις μας, αρκετά στα μέτρα μας; Έγινε κάποια συνέλευση με θέμα το bullying; Έγινε κάποια ανακοίνωση, κάποια ενημέρωση; Κάποια δημοσίευση που να εκφράζει την λύπη και τον αποτροπιασμό; Τίποτα.... Τίποτα όπως άλλες φορές, σε άλλες περιπτώσεις, που ο τόπος γεμίζει χαρτιά, γεμίζει συζητήσεις, γεμίζει φωνές. Πολύ επιλεκτικές οι αντιδράσεις μας, πολύ συγκεκριμενοποιημένες. Δεν μπορούμε να γίνουμε ένα ούτε σε κάτι που είναι οφθαλμοφανώς καταδικαστέο και φρικιαστικό. Πώς να καταδικαστεί όμως κάτι, όταν έχουμε συνηθίσει τόσο εύκολα στη βία και τον τραμπουκισμό; Απλά να σκεφτούμε όλοι εκείνες τις φορές που κάναμε σε κάποιον μια πλάκα που τελικά αποδείχτηκε χροντροκομμένη. Ας σκεφτούμε τις φορές που κοροϊδέψαμε κάποιον και τον κάναμε να κοιτάξει αμήχανα στο πάτωμα και να νιώσει λίγος. Ας σκεφτούμε τις φορές που παίξαμε ξύλο ή ήμασταν παρόντες ενώ παιζόταν ξύλο στον βωμό των κάθε είδους χρωμάτων που υπάρχουν στον χώρο μας (είτε στη σχολή, είτε στο δρόμο, είτε στη δουλειά), στο βωμό μιας θέσης πάρκινγκ που την πρόλαβε άλλος, στο βωμό ενός φρεναρίσματος του λεωφορείου που μας έριξε πάνω σε έναν συνεπιβάτη. Ή τις φορές που ακούσαμε να γίνεται λόγος για κάποιον με εξευτελιστικό τρόπο. Τις φορές που ακούσαμε πως κάποιος είναι πιθανός στόχος bullying. Και τώρα τις φορές που όλα αυτά μας φάνηκαν αδιάφορα ή φυσιολογικά. Όχι, δεν είναι αδιάφορα, δεν είναι φυσιολογικά. Είναι φρικιαστικά και απολίτιστα. Περίμενα πως σήμερα κάτι θα άλλαζε. Θα υπήρχε μια αναφορά, μια αναταραχή. Δεν άλλαξε τίποτα. Θα γίνει όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, θα το καταπιεί ο χρόνος. Μνήμη μικρής εμβέλειας, μικρής διάρκειας. Ένα τραγικό γεγονός που κρατάει για δυο βδομάδες, όσο κάνει ένα status να εξαφανιστεί από τον τοίχο και μετά περνάει στη λήθη. Μέχρι το επόμενο θύμα. Ως πότε θα συμβαίνει αυτό;Ας σκεφτεί ο καθένας μόνος του λοιπόν... Ο καθένας μόνος του, αφού όλοι μαζί αδυνατούμε να το κάνουμε. Δεν θα πω να σκεφτούμε ότι ο καθένας θα μπορούσε να βρεθεί στη θέση του παιδιού που τόσο άδικα χάθηκε, πλέον αυτό αποτελεί ίσως κλισέ. Θα πω απλά πως η μόνη λύση σε αυτόν τον παραλογισμό, η μόνη αντιμετώπιση είναι η παιδεία. Όχι τα γράμματα, όχι η μόρφωση. Η παιδεία που πρέπει να δίνεται από την αρχή. Η στήριξη, η αλληλοβοήθεια, η ενημέρωση. Αυτή η κοινή λογική, η ανθρώπινη λογική, που δυστυχώς δεν διακρίνει όσους θέλουν κατά παράβαση να λέγονται άνθρωποι. Ας μην συνεχιστεί άλλο αυτή η κατρακύλα της ανθρωπιάς. Ελπίζοντας (ακόμη) για ένα καλύτερο αύριο,Θ.Λ.