ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν ένας άνθρωπος προσπαθεί να εξομολογηθεί, έχει την ελπίδα ότι θα βρεθεί κάποιος ή κάποιοι που θα τον ακούσουν και δεν θα τον αποπάρουν, δεν θα τον κατσαδιάσουν ή τον κοροϊδέψουν και δεν θα τον λυπηθούν, αλλά θα τον νιώσουν.Πλησιάζω τα 40 και την ζωή δεν την έζησα ή για να το πω καλύτερα, την ζωή μου την καθόρισε ο φόβος, ο φόβος για την ίδια την ζωή. Μια ζωή χωρίς σχέσεις, μια ζωή χωρίς έρωτα και σεξ, μια ζωή χωρίς ιδιαίτερες εμπειρίες. Η δικαιολογία μου; Ότι από μικρό παιδί αντιμετωπίζω ένα πρόβλημα υγείας, όχι ιδιαίτερα σοβαρό, αλλά διογκωμένο από το οικογενειακό περιβάλλον, αλλά στην ουσία διογκωμένο από το ίδιο μου το μυαλό. Ένα πρόβλημα όμως που ήταν αρκετό για να γεμίσει η ζωή μου με αμέτρητα μη και πρόσεχε. Που δεν με άφησε να ανοίξω τα φτερά μου και να δοκιμάσω την τύχη μου, να καθορίσω την μοίρα μου. Νιώθω μόνος αν και δεν ζω μόνος. Νιώθω μόνος ακόμη και όταν βρίσκομαι ανάμεσα σε δεκάδες ανθρώπους. Νιώθω ότι δεν κολλάω πουθενά. Ίσως είμαι υπερβολικός. Ίσως και πάλι διογκώνω από μόνος μου το θέμα. Η ουσία όμως είναι ότι το βιβλίο της ζωής μου είναι γεμάτο από άδειες σελίδες και ίσως λίγες μουντζούρες σε κάποιες από αυτές. Πόσο θα ήθελα να γυρίσω τον χρόνο πίσω για να ζήσω με περισσότερη τόλμη την ζωή, με περισσότερο θράσος. Δεν γίνεται το ξέρω δεν χρειάζεται να μου το πει κανείς. Όπως και ξέρω ότι θα πρέπει να αφήσω το παρελθόν εκεί που είναι και να κοιτάξω μπροστά. Να αφεθώ ίσως! Όμως πάντα βγαίνουν μπροστά τα μη και τα πρόσεχε. Σας ευχαριστώ, για τον χρόνο σας!