ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ένα απόλυτο μηδενικό και σήμερα στη σχέση μου με τους γονείς μου. Από τότε που με θυμάμαι, μου έχει μείνει ένα περιβάλλον μονίμως με φωνές και υστερίες, με όλη τη σημασία των λέξεων. Τσακωμοί, στριγγλιές για κυριολεκτικά το παραμικρό, μεμψιμοιρίες, κλάψες, αυτά μου έχουν μείνει και συνεχίζονται και τώρα ακόμα που μεγάλωσα και έφυγα για να σπουδάσω, ένα θορυβώδες, αγχωτικό περιβάλλον. Μια διάχυτη έλλειψη σεβασμού, μια διαστρεβλωμένη αντίληψη αυτής της έννοιας καλύτερα. Πάντα τους πιάνει μια αμνησία όταν προσπαθώ να συζητήσω και να θίξω το θέμα, αρνούμενοι τα πάντα, και η ερώτηση που καλούμαι να απαντήσω: "δε μπορώ να τσακωθώ με τη μάνα σου/τον πατέρα σου;"/Εμείς φωνάζαμε; Πότε;" Νιώθω ώρες ώρες πως όλα αυτά συνετέλεσαν σε κάποιο βαθμό στο έντονο άγχος που πάντοτε βίωνα και που προσπαθώ εδώ και καιρό να ξεπεράσω, μα είναι σχεδόν αδύνατο και κυρίως όποτε ξαναβρίσκομαι στο πατρικό μου. Μου δημιουργείται συνεχώς μια αίσθηση εκτάκτου, ένα χτυποκάρδι εξαναγκαστικό. Αισθάνομαι εγκλωβισμένη σε μια σχέση που ομιλώνται αποκλειστικά διαφορετικές γλώσσες και που δε θα υπάρξει ποτέ ουδεμία συνεννόηση. Φοβάμαι πολύ πως πάντα η επικοινωνία μας θα συνίσταται σε όρους χρημάτων που ξοδεύουν για μένα για πράγματα που δεν τους ζήτησα και που θα μου επαναφέρουν στη μνήμη ως απόλυτη ένδειξη της αγάπης τους παρόλο που δεν κάνουν καμία προσπάθεια να ακούσουν ποτέ οτιδήποτε έχω να πω, στα πλαίσια μιας πραγματικής επικοινωνίας.