ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα το πρωί πέρασα από το Παλαιό Φάληρο.Παρότι έζησα μεγάλο μέρος της παιδικής μου ηλικίας σε αυτή την περιοχή, πλέον ο δρόμος μου δεν με βγάζει συχνά προς τα εκεί.Με παρέσυραν οι αναμνήσεις και η πρωινή δροσιά και κατέληξα να κάνω άσκοπες βόλτες στις γειτονιές γύρω από την κεντρική εκκλησία από όπου περνά και το τραμ.Πήγα στο κτίριο όπου ήταν το νηπιαγωγείο που πήγαινα. Πλέον έχει γίνει πολυκατοικία. Πέρασα από το μπακάλικο και το ψιλικατζίδικο. Και τα 2 έχουν αλλάξει, είναι άλλα μαγαζιά στη θέση τους. Πέρασα από εκεί που ήταν το μπαλέτο μου, τα τζάμια ήταν ντυμένα με χαρτιά. Το ίδιο και στο ημιυπόγειο που ήταν το βιντεοκλάμπ της γειτονιάς. Πέρασα από τα σπίτια που έμεναν οι παιδικοί μου φίλοι. Τα περισσότερα ήταν κλειστά και φαινόταν ότι δεν μένει κανείς εκεί πια. Πέρασα και από το σπίτι που νοικιάζαμε.Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Ένα υπέροχο, μεγαλοπρεπές νεοκλασσικό με μεγάλο κήπο. Βγαλμένο από μια άλλη εποχή, τόσο όμορφο και ταυτόχρονα τρομακτικό που έκανε την παιδική μου φαντασία να καλπάζει. Φαίνεται παράταιρο τώρα ανάμεσα στις τυποποιημένες πολυκατοικίες που το περιβάλλουν. Αυτές υψώνονται 6, 7 ίσως και 8 ορόφους κι όμως, αυτό το κτίριο με τους 2 ορόφους του ξεχωρίζει.Κάθισα στο απέναντι πεζούλι και το χάζευα, θυμήθηκα τα ψηλά ταβάνια με τις στολισμένες μπορντούρες τους. Θυμήθηκα τη μυρωδιά του ξύλινου πατώματος και πώς τα πόδια μου γέμιζαν αγκίθες γιατί αρνιόμουν να φορέσω παντόφλες. Θυμήθηκα τις μεγάλες ξύλινες πόρτες με τα περίτεχνα σχέδια και πόσο δροσερά ήταν τα μάρμαρα στη βεράντα ακόμη και το καλοκαίρι.Θυμήθηκα το μικρό χριστουγεννιάτικο δέντρο μας στο σαλόνι και τη μητέρα μου να με κρατά αγκαλιά κάτω από τη μωβ πλεκτή κουβέρτα και να μου διαβάζει την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων. Θυμήθηκα το κρυφτό με τον πατέρα μου, να ψάχνει να με βρει κι εγώ να κρατάω την ανάσα μου πίσω από τη ραπτομηχανή.Θυμήθηκα αυτά και πολλά ακόμη.Συνέχισα τη βόλτα στα γύρω στενά και μετρούσα πόσα σπίτια που θυμόμουν δεν υπάρχουν πια. Μονοκατοικίες και διπλοκατοικίες με χαρακτήρα, η κάθε μία μοναδική. Έχουν μείνει μόνο αυτά που χαρακτηρίστηκαν διατηρητέα και τα πιο πολλά από αυτά είναι εγκαταλελειμμένα.Πόσο κρίμα που δεν μπορέσαμε να κρατήσουμε τέτοια στολίδια σε αυτή την πόλη. Θα μου πείτε, εδώ έχουμε γκρεμίσει άλλα κι άλλα, στα ντουβάρια θα κολλήσουμε;