ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδω και περιπου μισο χρονο εχω νταλαβερια με μια κοπελιτσα θα ελεγαν (και λενε) ολοι, σχεδον ιδανικη! Πανεμορφη, με καμπυλες, ησυχη γενικα, φωτια στο κρεβατι, ευχαριστη οταν βγαινουμε. Για την ακριβεια οχι απλα ευχαριστη, κυριως τον τελευταιο καιρο που ξεπερασε τις ντροπες της νιωθω απλα τοσο εγω μαζι της! Ξερω οτι μπορω να την πειραζω να λεω χαλια ανεκδοτα να γελαμε μαζι, δε χρειαζεται να γινομαι καποιος αλλος για να της αρεσω. Και εκει ειναι το θεμα. Οτι της αρεσω πολυ, ξερω οτι τρελαινεται για μενα. Αλλο τοσο τρελαινομαι κι εγω για αυτη μα εγω ειμαι... Συνασθηματικα αναπηρος... Βγηκα απο μια κωλοσχεση τοσο ασχημη που φοβαμαι τα συναισθηματα. Και αυτη ειναι τοσο υπεροχη που συνεχιζει και μενει κοντα μου παρ'ολο που, στο παρελθον, της εχω φερθει σαν μαλακας. Την φοβαμαι... Ειναι ομορφη, πολυ ομορφη για μενα, φοβαμαι οτι θα πληγωθω. Φοβαμαι οτι θα της δωθει η ευκαιρια να με πληγωσει και θα το κανει. Και δεν το θελω. Δειχνει κατανοηση αλλα δε με κατανοει... Δεν καταλαβαινει ποσο σημαντικη και μοναδικη ειναι για μενα. Το οτι δε θα την αφηνα για καμια, καμια δεν ειναι καλυτερη απο αυτην, καμια δε με τρελαινει οσο αυτη, ουτε καν η πρωην σχεση μου που με οδηγησε στο να κραταω την καρδια μου κλειστη.