ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ημουν πολυ ερωτευμενη μαζι σου.. Περναγα τοσο ομορφα.. Κι εσυ το ιδιο-ετσι ελεγες.. Ωσπου με παρατησες για μια αλλη μετα απο 1μισι χρονο σχεσης. Και το εκανες φανερα, μπροστα στα ματια μου! Απ οτι φαινεται στα ψευτικα λογια ησουν πολυ καλος. Περασα πολυ δυσκολα γιατι ειναι ασχημο να σε βαζει "ο ανθρωπος σου" σε μια τετοια ασχημη κατασταση απορριψης και συγκρισης. Φτανεις στον πατο. Ξανανεβηκα ομως και ειμαι πολυ καλυτερα πλεον. Κι εσυ μετα απο 6 μηνες στελνεις μηνυμα να ζητησεις εναν καφε κι οτι μετανιωσες για το λαθος σου και οτι ζητας συγνωμη. Να βγουμε για καφε να μου πεις τι?! Νιωθω οτι σε σιχαινομαι. Εχω πονεσει απιστευτα για σενα. Κι ομως μαζι με την αηδια, σ αγαπαω κιολας ταυτοχρονα. Πως γινεται? Ξερει κανεις? Νομιζω πως αγαπαω αυτον που νομιζα οτι ημουν μαζι του τοσο καιρο, οχι εσενα οπως εγινες στο τελος. Κι ομως εκεινος ο...αλλος, μου λειπει. Συχνα. Και χαρηκα που διαβασα τετοιο μηνυμα σου. Και πηρα και μια μικρη "εκδικηση" ας το πουμε. Και μια ικανοποιηση. Και δεν απαντησα κιολας. Ουτε θα απαντησω. Οσο κι αν με τρωει, οσο κι αν θα ηθελα να ησουν αλλιως. Γι αυτο βασικα, γιατι εισαι καποιος αλλος απ αυτον που ειχα στο μυαλο μου. Ομως αυτον που εχω στο μυαλο μου, τον ψευτικο, ακομα τον θελω και μου λειπει.. Ρε παιδια, το χω χασει τελειως?!