ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 30, γκέι και έχω κάποια θέματα με τον κολλητό μου, είναι κι αυτός γκέι. Όταν ξεκινήσαμε να κάνουμε παρέα δεθήκαμε αμέσως πολύ γρήγορα και πέρασαμε μαζί πολλά, βγαίναμε και μιλάγαμε συνέχεια κάθε μέρα, μοιραστήκαμε τα πάντα, βοηθήσαμε ο ένας τον άλλον, ήμουν το στήριγμα του και ήταν το στήριγμα μου, είμασταν σαν αδέρφια. Στην πορεία (μετά το 2ο χρόνο) όμως μπήκαν διάφοροι ανάμεσα μας, γίνανε διάφορα σκηνικά, καταλήξαμε τσακωμένοι επειδή έκανα ένα λάθος, να περνάνε μέρες να έχουμε να μιλήσουμε, εγώ να θέλω να αυτοκτονήσω γιατί πολύ απλά δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς αυτόν, χωρίς τον αδερφό μου, χωρίς τον φίλο μου. Με τον καιρό με συγχώρησε και προχωρήσαμε παρακάτω, ή έστω αυτό νόμιζα. Καταλαβαίνω ότι ήθελε το χρόνο του γιατί έτσι μου είπε αλλά στη πορεία ένιωσα να απομακρύνετε και καθήσαμε και το συζητήσαμε. Το σίγουρο είναι ότι δεν είμαστε έτσι όπως είμασταν στην αρχή. Δεν ξέρω σε τι φάση είμαστε τώρα, ανα καιρούς χάνετε και λέει τρέχει και δεν έχει χρόνο κάτι που με ενοχλεί γιατί όποτε τον παίρνω τηλέφωνο δεν το σηκώνει κι ούτε στέλνει ένα μήνυμα να δει τι κάνω και πως είμαι ενώ εγώ κάθε μέρα κλαίω και πεθαίνω απ την αγωνία να δω πως είναι κι αν είναι καλά. Στέλνει μήνυμα μετά από 5 μέρες για να βγούμε για ένα καφέ. Μέχρι εκεί όμως. Έχουμε καιρό να βρεθούμε η παρέα και δεν μπορεί γιατί κανονίζει ξεπέτες και εμάς μας φτύνει. Δεν ξέρω ίσως να ζηλεύω, ίσως να τον αγαπάω με τρόπο που δεν πρέπει, για αυτόν ξεκίνησα και το τσιγάρο. Το σίγουρο είναι ότι κάθε μέρα μου λείπει όλο και περισσότερο, κλαίω κάθε βράδυ γιατί νιώθω αυτό το κενό ψυχικά. Και ένα απ τα ερωτήματα που με βασανίζουν είναι μήπως έχω αίσθηματα για αυτόν; Το θέμα είναι ότι αυτός με βλέπει ή έβλεπε σαν φίλο κι εγώ μέχρι πρότεινως τον έβλεπα σαν αδερφό. Αυτό που ξέρω είναι ότι τα συναισθήματα μου είναι μπερδεμένα και σκατά.