Όπως είπώθηκε παραπάνω ο ερχομός ενός μωρού είναι αναμενόμενα παράγοντας τεράστιας αναστάτωσης στη ζωή ενός ζευγαριού αλλά λειτουργεί κι ως μεγεθυντικός φακός στα γενικότερα προβλήματα της σχέσης. Απο αυτά που λες υποψιάζομαι ότι ο σύντροφός σου έχει μια γενικότερη απογοήτευση από την ζωή του όπως έχει πάει μέχρι στιγμής. Πράγμα που περιλαμβάνει επιλογές που περιλαμβάνουν τα οικογενειακά αλλά και όχι μόνο! Γι'αυτό είναι θυμωμένος και απομακρυσμένος και δεν έχει να κάνει τόσο με σένα ή το μωρό. Έχει να κάνει με τον εαυτό του πρωτίστως. Δεν ζει όπως θα ήθελε. Και μόνο που αναγκάστηκε εκ των συνθηκών να πάει πίσω σε μια δουλειά που απεχθανόταν είναι για κείνον κάτι που βλέπει ως "θυσία". Επίσης βλέπει τον γάμο ως μεγαλύτερο αλυσοδέσιμο και γι'αυτό δεν θέλει να δεσμευτεί στην φάση αυτή.Θα μου πεις "και ποιός ζει όπως ακριβώς θα ήθελε;" ή "ας μην έκανε παιδί λοιπόν". Και θα έχεις δίκιο...Αυτό αν το καταλάβεις όμως (ότι δεν είναι κάτι που έχει εναντίον σου ως πρόσωπο) θα σου σηκώσει μεγάλο φορτίο και ενοχής και ευθύνης από τους ώμους σου και θα νιώσεις πιο έτοιμη να κάνεις πράξεις που θα βοηθήσουν να προβείτε σε λύσεις. Η πρώτη προτεραιότητα τώρα είναι το μωρό. Φρόντισε να έχει την καλύτερη δυνατή φροντίδα. Και αυτό σημαίνει φρόντισε και τον εαυτό σου. Μην σκέφτεσαι ότι αν χωρίσεις δεν θα βρεις άλλον άντρα. Αυτό είναι σκέψη (όχι ενδεδειγμένη αλλά θα το πούμε μετά) για 2-3 χρόνια από τώρα που θα έχει "ξεπεταχτεί" το μωράκι σου. Προς το παρόν επικεντρώνεσαι στο τι μπορείς να κάνεις για την παρούσα οικογένεια μήπως και φτιάξει η κατάσταση σιγά σιγά. Πολλοί άντρες παρατηρώ λαχταρούν να κάτσει η γυναίκα τους και να τους πει με ειλικρίνεια και χωρίς να ΖΗΤΑΕΙ πράγματα ότι καταλαβαίνει ότι έχουν παράπονα και να τους αφήσει να τα βγάλουν από μέσα τους. Μην ξεχνάς ότι η κουλτούρα μας δεν ευνοεί οι άντρες να κάνουν ψυχικό ξεφόρτωμα κι έτσι κρατάνε όλη αυτή την μαυρίλα μέσα τους και τελικά γίνονται πιο σκατά τα πράγματα. Κάθισέ τον κάτω σε κάποια καλή κι ήσυχη στιγμή λοιπόν κι άσε τον να ανοιχτεί και να πει όλα αυτά που τον βασανίζουν. Μην του μιλήσεις. Μην υπερασπιστείς τον εαυτό σου σε τίποτα. Μην διαμαρτυρηθείς ή φέρεις αντίρρηση. Άσε τον να μιλήσει. Η μια κουβέντα θα φέρει την άλλη κι ίσως κατά την μέση μπορεί και να θυμώσει αλλά στο τέλος θα διαπιστώσει ότι του έκανε καλό που τα έβγαλε. Εσύ μόνον ακούς. Και θα σκεφτείς σε δεύτερο χρόνο όλα αυτά που είπε. Και τότε θα κρίνεις αν υπάρχει ή δεν υπάρχει σωτηρία. Μέρος του ερωτικού στοπ πιθανόν είναι αυτή η απογοήτευση. Επομένως θα φτιάξει συν τω χρόνω με το φτιάξιμο της συναισθηματικής ισορροπίας. (Δεν βοηθάει και το πρόγραμμα του μωρού κι η δική σου κούραση υποψιάζομαι). Αν βέβαια δεν παίζει κάτι άλλο εκτός σπιτιού (αλλά φαντάζομαι θα μας έριχνες κάποιον υπαινιγμό τότε). Δεν είναι εύκολη κατάσταση αλλά η εκλογίκευση πάντοτε βοηθάει.
23.9.2017 | 00:58
Μήπως να χωρισουμε
Αναρωτιέμαι αν πρέπει να χωρίσω καθώς με τον σύντροφο μου δεν τα πάμε τόσο καλα τελευταία.. Ο μπέμπης μας ειναι 5 μηνών. Κατα τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου ο σύντροφος παραιτήθηκε απο τη δουλειά του επειδή δεν άντεχε άλλο το κλίμα εκει μεσα ενω κι εγω μόλις είχα χάσει τη δουλειά μου λίγο πριν να μείνω έγκυος. Μπήκαμε σε απίστευτα οικονομικά προβληματικές καταστάσεις, ευτυχώς εγω βρήκα κάτι πάρτ ταιμ έγκυος κ μόνο τότε Ταρακουνήθηκε κι αποφάσισε να γυρίσει στην παλιά του εργασία και να σταθούμε πάλι στα πόδια μας. Πλέον προσφέρει και βοηθάει αλλα με τόσα προβλήματα που είχαμε χάθηκε κάθε ρομαντισμός... Μετά τη γεννά δεν τον ένιωσα να με στηρίζει οσο ήθελα.. Με τις ορμόνες χάλια περίμενα πρόταση γάμου ήδη απο όταν ήμουν έγκυος αφου άλλωστε αυτός ήθελε τόσο πολυ να κάνουμε οικογένεια. Και η πρόταση δεν ήρθε ποτε και δε μπορούσα να τον αναγκάσω να πάμε στο δημαρχείο με το ζόρι. Δεν ήθελα φανφάρες, να εξασφαλίσω το παιδί μου ήθελα. Έκανε αναγνώριση τέκνου, είμαι όμως άγαμη μητέρα μένοντας μαζί του. ενω ειναι και απόμακρος, σεξ δεν κάνουμε.. Οσο αναφέρω το θέμα του γάμου εκνευρίζεται. Νομίζω δε ξέρει τι θέλει και σκέφτεται να γλιτώσει ετσι την υποχρέωση διατροφής στο μέλλον (;). Αλήθεια δε μπορώ να σκεφτώ τι πρόβλημα έχει. Και κάποτε ηταν τόσο ρομαντικός.. Μερικές φορές μετανιώνω που τον εκανα πατέρα αν κι ευγνωμονώ για το παιδί μας... Αλλα νιώθω μια απαξίωση κι οτι δεν εκτίμησε που κουβάλησα το πλασματάκι μας 9 μήνες ούτε που έγινα μητέρα και όλα όσα κάνω. Απλά δε νιώθω αγαπη απο πλευράς του πλέον. Αν χωρίσουμε δε θα μπορέσω να φτιάξω τη ζωή μου πάλι, ποιος θα ήθελε μια γυναίκα με ενα παιδί.. Και πολυ δύσκολα θα εμπιστευομουν κάποιον γύρω απο το παιδί μου επίσης. Μου λείπει τόσο πολυ ο έρωτας και η αγαπη και η εκτίμηση και φαίνονται τόσο μακρινά όλα αυτά πια. Μερικές φορές νομίζω απλώς με έχει τελείως δεδομένη και αναρωτιέμαι τι να κάνω να τον ξανακερδίσω αλλα είμαι πολυ κουρασμένη για παιχνίδια και σκέφτομαι αν με θέλει καλώς, αν όχι... Ειναι όμως τόσο επώδυνο όλο αυτό, μας είχα φανταστεί μαζί μια οικογένεια , ούτε που μου περνούσε απο το μυαλό ο χωρισμός αλλα νιώθω τόσο μονη :(
3
