ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν 15 μέρες πλήγωσα τον εαυτό μου. Ξανά. Αλλά μεγαλύτερο αυτή τη φορά. Μια ουλή γύρω στα 15 εκ. πάνω από το γόνατο. Και 2 βδομάδες τώρα κάθε μέρα το σκαλίζω ξανά και ξανά να μέχρι να κοκκινίσω το χαρτομάντιλο. Και τι καταλαβαίνω με αυτό? Τον τελευταίο καιρό έχω κόψει το σώμα μου πάνω από έξι φορές. Στο χέρι, στην κοιλιά, το στήθος. Όπου βρω σημείο που νομίζω πως δεν είναι πολύ εμφανές το πληγώνω μέχρι να κυλίσει αίμα. Με ξυράφι ή ακόμη και με τα ίδια μου τα νύχια. Και μετά, όταν οι άλλοι τα δουν ψάχνω δικαιολογίες του τύπου κάηκα από το σίδερο, κάπου γρατζουνίστηκα ή έπεσα με το ποδήλατο. Έχω δημιουργήσει την εικόνα της άτσαλης και απρόσεκτης και η αλήθεια είναι πως δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που χτύπησα (όχι από δικό μου φταίξιμο τουλάχιστον). Τώρα η εξεταστική φτάνει στο τέλος της και δεν ξέρω τι να πω για να μην πάω στη θάλασσα. Πραγματικά το μπούτι μου δεν είναι για να το βγάλω έξω σε αυτή τη φάση- τώρα ξεκινάει να επουλώνεται, μέχρι χτες πόναγα και όταν περπατούσα- και ενώ κάνει καύσωνα εγώ φοράω μακρύ τζιν ή οτιδήποτε κάτω από το γόνατο. Νιώθω χαζή και ότι δημιουργώ κόμπλεξ στον εαυτό μου για ανύπαρκτα πράγματα. Απλά κάποιες φορές νιώθω ότι είμαι κενή και ότι δεν μπορώ να νιώσω τίποτα. Έτσι το συναίσθημα του πόνου όταν κόβομαι με ξυπνάει. Όταν βλέπω το αίμα να τρέχει και να μη σταματάει νιώθω ότι η πληγή μου κλαίει. Βγάζει τα δάκρυα που δεν μπορούν να βγουν από τα μάτια μου. Ηλίθια ψυχρότητά μου! Δεν είμαι ρομαντική, είμαι ρεαλίστρια όσο δεν πάει, ψυχρή και ενώ όλες οι κοπέλες φημίζονται για το κλάμα τους εγώ έχω να κλάψω πάρα πολύ καιρό. Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η θέα του πληγωμένου μου κορμιού με κάνει να νιώθω καλύτερα. Το ξανάκανα πριν δυο χρόνια αυτό (στο βαθμό μικροουλών τότε) και όταν το έμαθε η μάνα μου είχα γίνει το καταθλιπτικό παιδάκι, ενώ όλοι πέσανε από τα σύννεφα πως έγινε κάτι τέτοιο και κοιτούσαν με σπαστική μανία τα χέρια μου. Πραγματικά δεν ξέρω γιατί το ξανάρχισα και πιο σοβαρά τώρα και αν όντως πρέπει να ανησυχώ για τον τρόπο με τον οποίο «ξυπνάω» τα συναισθήματά μου…