ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γεια σας. Είμαι 20 ετών. Απλά βαρέθηκα την κατάσταση μαζί της. Χρόνο με τον χρόνο τρελαίνεται. Μου προκαλεί άγχος κάθε φορά που θα της μιλήσω Από τότε που πήγα στο γυμνάσιο συνεχώς με αγχώνει, δεν με αφήνει να εκφραστώ και ότι πω στον άλλο μου λέει πως είναι λάθος και από τότε με κάνει να φοβάμαι τι να πω Ακόμη και με τις φίλες μου που απλά είμαστε ο εαυτός μας με κάνει να θέλει να μην είμαι ο εαυτός μου και να είμαι ένα ψεύτικο άτομο όπως είναι η ίδια με όλους. Επειδή ήταν αυτή καθηγήτρια στο ίδιο σχολείο που πήγαινα έβαζε όλους να με παρακολουθούν. Της αρέσει να με αγχώνει στα διαγωνίσματα. Εκτιμώ πως με βοηθά ακόμη μέχρι τώρα στο πανεπιστήμιο μου στο να διαβάζω διότι δεν συγκεντρώνομαι στο διάβασμα αλλά νιώθω πως το κάνει από συμφέρον διότι θέλει ψηλούς βαθμούς. Με αγχώνει ενώ γνωρίζει πως διαβάζω και πως προσπαθώ. Εκτιμώ επίσης πως όλα αυτά τα χρόνια μου παρέχουν σπίτι και φαγητό και όλες αυτές τις πολυτέλειες όπως τις σπουδές. Εκείνο που μισώ βασικά περισσότερο είναι ο τρόπος της απέναντι μου εδώ και 5 χρόνια. Σε αυτά τα 5 χρόνια είμαι σε σχέση με το αγόρι μου και δεν θέλει να με αφήσει ήσυχη να μεγαλώσω και να ενηλικιωθώ. Στην αρχή της σχέσης μου μου έλεγε ' Είμαι καθηγήτρια και δεν με πειράζει να έχεις σχέση' αυτό ήταν το κύριο ψέμα. Στους 2 μήνες θυμάμαι που είχε πει μα ακόμη είσαστε μαζί; αφού όλοι συνήθως τα χαλάνε στις 2 εβδομάδες. Από τότε μας κυνηγά, έβαζε άτομα να με παρακολουθούν στο σχολείο και μου κάνει την ζωή κόλαση για να τον χωρίσω. Το μάθαινε πως δεν χώριζα και ξανά μου έλεγε να χωρίσω. Στα 17 μου δεν άντεξε και με κατάγγειλε στον πατέρα μου και με κλείδωσαν στο δωμάτιο μου. Η μητέρα μου ήθελε να χωρίσω διότι το αγόρι μου δεν είχε καλούς βαθμούς και δεν έχει την οικονομική ευχέρεια να σπουδάσει και γενικά επειδή δεν έχει λεφτά. Ο πατέρας μου δεν ήθελε να έχω σχέση πριν τα 18. Λοιπόν εγώ ακάθεκτη εκεί στην σχέση μου κρυφά ενώ το γνώριζαν και το γνώριζα πως το γνώριζαν. Λοιπόν στα 18 μου χρόνια είχαμε υποσχεθεί να είμαι σε σχέση και να κάνω ότι θέλω.! Μέχρι που ήρθαν τα 18 μου χρόνια και ο πατέρας μου ήθελε να τα πει μαζί του. Το αγόρι μου λόγω στρατού δεν μπορούσε να βρεθεί μαζί του και πέρσι το καλοκαίρι ο πατέρας μου θύμωσε τόσο πολύ που δεν έβγαινε μαζί του για καφέ που ξεστόμισε πως όταν θυμώνει μπορεί να σκοτώσει. (δεν το πίστευε στ' αλήθεια αλλά τρομοκρατήθηκα). Μετά από πόλους καβγάδες καταφέραμε να πάμε για καφέ. Και εκεί φάνηκε να είπε πως αν θέλουμε να προχωρήσουμε προτιμά να αρραβωνιαστούμε πρώτα ενώ αυτό που ήθελε να πει είναι. ΑΠΑΙΤΕΊ ΝΑ ΑΡΡΑΒΩΝΙΑΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΜΕ. εγώ είχα σεβαστεί την άποψη τους μετά τα 18 σχέση και προχώρησα στα 4 χρόνια σχέσης μου εφόσον έκλεισα τα 18 και θεωρούμε ενήλικας. Τώρα πλέον έρχομαι τα Σαββατοκύριακα σπίτι και καθημερινές σπουδάζω σε άλλη πόλη. Και έρχομαι ξημερώματα σπίτι και έχουν πρόβλημα κάθε φορά και κάθε φορά θα μαλώνουμε. Τα αδέρφια μου στην ηλικία μου ΔΕΝ ΠΑΤΟΎΣΑΝ ΣΠΙΤΙ . έβγαιναν συνεχώς είτε σε club είτε σε bar. Εγώ χαλαρά είτε στο αγόρι μου είτε μαζί με τους φίλους μας. Βαρέθηκα αυτό το κυνήγι Νιώθω σαν να βρίσκομαι σε ρομαντική ταινία που δεν τελειώνει και όμως δεν θα έχει happy ending. Είχα τις καλύτερες σχέσεις μαζί τους μέχρι που δεν κατανόησαν τα θέλω μου. Και τα αδέρφια μου εναντίον μου στο να μείνω σπίτι του έστω και μία φορά. Είμαι μόνη μου σ' αυτήν την οικογένεια. Κανείς δεν με υποστηρίζει, σπουδάζω κάτι που δεν ήθελα απλά για να έχω μια δουλειά στο μέλλον διότι οι καλλιτεχνικές σπουδές δεν σου δίνουν ψωμί . Δυσκολεύομαι πολύ, έμεινα πολλά μαθήματα, έχω συμφοιτητές μου κακούς και γενικά λόγω όλης της ιστορίας μου και πολλών άλλων προβλημάτων μου που δεν ανάπτυξα εδώ έχω κατάθλιψη και σκέφτομαι μερικές φορές για αυτοκτονία. Αλλά όσο φοβάμαι την ζωή φοβάμαι και τον θάνατο. Μισώ την ζωή μου. Την βαρέθηκα. Πότε θα παν τα πράγματα όπως τα θέλω;