Μητερα!

Η μητερα μου ειναι ενας τοξικος ανθρωπος που παντα με πιεζε,με υπερπροστατευε και με μειωνε ενω ημουν αυτο που λεμε "το καλο παιδι" και η καλη μαθητρια.Δεν εφερνα αντιρρησεις και γενικοτερα δεν επαναστατουσα.Αντιθετως κρατουσα μια ανησυχητικα παθητικη σταση και οταν ξεσπουσε τα νευρα της σε μενα (οπως και η ιδια εχει παραδεχτει πολλες φορες) απλα εκλαιγα και τα κρατουσα μεσα μου.Δεν δεχεται τα ελλατωματα μου ουτε επισης την παραμικρη "αποτυχια".Με λιγα λογια επιδιωκει τον ετεροπροσδιορισμο.Φτανοντας στην ηλικια των 18,συνεχιζει το ιδιο τροπαριο σε μια καπως πιo light version.Προσπαθω να την πλησιασω με διαλογο και να αναπληρωσω το συναισθηματικο κενο καθως σε 1 μηνα προκειται να παω για σπουδες και θελω να εχουμε καλες σχεσεις και οχι μονο σχεσεις αγοραπωλησιας λες και ειμαστε εργοδοτης και εργαζομενος.Εκεινη το βλεπει αλλιως.Θεωρει οτι θελει να ξεμπερδεψει,να παω να σπουδασω για να λυσει τις υποχρεωσεις της ως γονεας και ας ειμαστε μεταξυ μας μπαχαλο ας πουμε.Δεν την νοιαζει εαν θα της μιλαω ή οχι.Προσπαθω να της μιλησω και με αποφευγει λεγοντας οτι εχει δουλειες.Απο ποτε οι ανθρωποι εχουν θεοποιησει τοσο πολυ τις οικιακες δουλειες ωστε να αναλωνονται σε αυτες και να παραμελουν τις διαπροσωπικες τους σχεσεις με τα ατομα της οικογενειας τους;Δεν ικανοποιηται με τιποτα.Ενω στο παρελθον ελεγε οτι θελει να της μιλαω,τωρα που το κανω παλι παραπονιεται και με διωχνει για να κανει τις δουλειες της!Ε να σου κρατανε οι δουλειες συντροφια και να σου προσδιδουν ψυχικη ικανοποιηση.Ζησε με την τελειομανια σου λοιπον....Εγω παραιτουμαι!

Ψυχοθεραπευτής - Ψυχαναλυτής

10.8.2015 | 03:29

Μη-ΤΕΡΑΣ καμώματα. Η μητέρα παίζει τον πιο σημαντικό ρόλο στην ψυχοανάπτυξή μας. Από τον πρώτο θηλασμό μέχρι και το πέμπτο έτος της ζωής μας χαράζει τον εαυτό μας.. τον χαρακτήρα μας κατά 80%.. Όλα τα ψυχολογικά μας προβλήματα πηγάζουν βαθιά στο ασυνείδητο μας από το πως μας συμπεριφέρθηκε, ιδιαίτερα τον πρώτο χρόνο της ζωής μας. Το πως μας χάιδευε, το πως μας μιλούσε, μας κοιτούσε, μας θήλαζε, μας αγάπαγε. Εκεί, στον πρώτο χρόνο, είναι που δομείται η αυτοπεποίθησή μας, η αίσθηση ασφάλειας που έχουμε, η άποψη για τον κόσμο ολόκληρο.Όμως, η μητρική αγάπη δεν είναι πανάκεια. Στο ζωικό βασίλειο παρατηρούμε αρκετά συχνά θηλαστικά που δεν φροντίζουν τα μωρά τους. Έτσι και στο ανθρώπινο είδος, υπάρχουν μητέρες που δεν αγαπάνε τα παιδιά τους.Πρέπει να το παραδεχτούμε ανοιχτά και ας μας προκαλεί έναν κόμπο στο στομάχι. Τα βλέπουν ως υποχρέωση, ως αγγαρεία, ως κάτι μη επιθυμητό. Και έτσι, λοιπόν, μεγαλώνουν στερημένα από αγάπη παιδιά. Αυτά τα παιδιά, αν δεν βρουν κάποιο υποκατάστατο μάνας στους δασκάλους, στους συγγενείς τους, στους φίλους του κλπ, θα γίνουν συναισθηματικά στερημένοι ενήλικοι. Θα είναι επιρρεπείς σε εθισμούς. Κάθε ερωτική σχέση που θα συνάπτουν, ιδιαίτερα οι άντρες, θα ψάχνουν μάταια την τέλεια μάνα και θα αναζητούν συνεχώς κάτι που ούτε αυτοί οι ίδιοι δεν ξέρουν τι. Έτσι οι σχέσεις τους θα είναι πάντα δύσκολες, συνεχώς τεταμένες και δύσκολα θα μπορέσουν να βρουν την ηρεμία της ψυχής τους, αφού συνεχώς κάτι θα τους λείπει. Ασυνείδητα, αυτό που λείπει είναι η αγάπη, η θηλή και η ζεστασιά της μητέρας που η έλλειψη τους χαράχθηκε στα πρώτα τρυφερά χρόνια της ζωής τους και ζει καλυμμένα μέσα τους ζητώντας συνεχώς δικαίωση. Όταν αργότερα αυτοί οι "στερημένοι" άνθρωποι βρουν άλλους "στερημένους" και τύχει να γίνουν γονείς, ξεκινάει μια ίδια κασέτα μέσα στο μυαλό τους. Επαναλαμβάνουν ακριβώς στα παιδιά τους ότι τους έκαναν οι γονείς τους. Συναισθηματική εγκατάλειψη, αδιαφορία, σαδισμός, επιθετικότητα, κλπ Μερικές φορές πιο έντονα λόγω υποσυνείδητης εκδίκησης. Η μητέρα γίνεται στερητική γιατί και αυτή είχε μια στερητική μητέρα που δεν της έμαθε πως να αγαπάει. Πως να συσχετίζεται, πως να κάνει σχέσεις, πως να ενδιαφέρεται. Ο φαύλος κύκλος αυτός σπάει όταν κάποιος κρίκος της αλυσίδας μπαίνει για θεραπεία και αλλάζει τελικά ρότα, αυτός και οι απόγονοι του.

| Μόνιμος σύνδεσμος