ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξέρω ότι πολλοί θα με κράξετε, αλλά αν δεν τα πω κάπου θα σκάσω. Είμαι 34 χρόνων και ο σύντροφός μου 45, χωρισμένος εδώ και αρκετά χρόνια, με μία κόρη 19 χρόνων, η οποία είναι φοιτήτρια. Οπως καταλαβαίνετε, ως μοναχοκόρη, είναι πολύ δεμένη με τον μπαμπά της, ενώ η σχέση της μαζί μου δεν είναι καλή. Δε θα έλεγα ότι είναι εμφανώς αγενής απέναντί μου και πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν είναι καθόλου κακομαθημένη, παρά την αγάπη που της έχουν οι γονείς της. Ομως, μου δείχνει με κάθε τρόπο ότι είμαι ξένη στη ζωή της, με αγνοεί, όταν της κάνω οποιαδήποτε ερώτηση για τα προσωπικά της θέματα μου λέει, ευγενικά μεν αλλά ψυχρά, ότι δεν είναι δική μου δουλειά, σταματά να μιλά για τα δικά της όταν μπαίνω στο δωματιο, ενώ αρνείται να συμμετάσχω σε οτιδήποτε την αφορά. Για παράδειγμα,πέρυσι, όταν ο πατέρας της τής μιλούσε για το τραπέζι που κανόνισε για να γιορτάσουν την επιτυχία της στις πανελλήνιες, αν και η ίδια δεν είπε τίποτε, όταν κατάλαβε ότι θα ήμουν κι εγώ παρούσα, είδα στο πρόσωπό της ότι με το ζόρι δεν έβαλε τις φωνές.Δεν μου είπε ποτέ κάτι σκληρό(βέβαια με το ζόρι μου μιλάει), ούτε η συμπεριφορά της έχει κάτι μεμπτό, οπότε δεν μπορω να μιλήσω στο σύντροφό μου για τις ανησυχίες μου. Κι εδώ ακριβώς θα μιλήσω για αυτό που με απασχολεί περισσότερο...Οπως είπα, ο σύντροφός μου και η κόρη του(ακόμα και τώρα που είναι γυναίκα, ενήλικη) είναι πάρα πολύ δεμένοι-σχεδόν αυτοκόλλητοι. Αν και έμενε με τη μητέρα της, ερχόταν πολύ συχνά στο σπίτι του πατέρα της, ενώ και τώρα, που είναι φοιτήτρια σε άλλη πόλη, έρχεται αρκετά συχνά, ενώ και ο πατέρας της πηγαίνει πολλές φορές και τη βλέπει. Αλλά και πάλι, είναι σαν να βρίσκεται διαρκώς στο σπίτι του συντρόφου μου(μένουμε μαζί εδώ και τρια χρόνια). Μιλούσαν και μιλάνε ακόμα με τις ώρες, είτε στο τηλέφωνο είτε από κοντά, μοιράζονται την αγάπη για τη γυμναστική και αθλούνται μαζί, συζητάνε για θέματα που αφορούν την πολιτική, την ομοφοβία, τη θρησκεία, τις ανθρώπινες σχέσεις..., βγαίνουν έξω σαν κολλητάρια, και γενικά κάνουν διάφορα πράγματα....Πράγματα στα οποία εγώ ποτέ δεν συμπεριλαμβάνομαι, καθώς ούτε τρέλα με τη γυμναστική έχω, ούτε μπορώ να αναλύω τέτοια θέματα με τις ώρες όπως αυτοί. Ο σύντροφός μου είναι πολύ καλός και δε λέω ότι με παραμελεί, όμως όποτε είναι με την κόρη του, νιώθω παράταιρη, σαν ξένο σώμα. Ασε που μιλάει γι αυτή σχεδόν συνέχεια. ΚΑΙ ΝΑΙ, παραδέχομαι ότι ζηλεύω αυτή τη σχέση, γιατί ξέρω ότι τη λατρεύει, την αγαπάει όπως δε θα αγαπήσει ποτέ εμένα( για παιδιά δε συζητάω, εξάλλου δε θέλω δικά μου), η κόρη του είναι πολύ πιο σημαντική...Αυτό που με στεναχωρεί περισσότερο, είναι ότι αν τον έβαζαν ποτέ να διαλέξει, θα διάλεγε εκείνη χωρίς δεύτερη σκέψη...Δε λέω να μην την αγαπάει, όμως δεν πρέπει να δώσει για λίγο προτεραιότητα σε μένα? Σύντροφός του είμαι, στο κάτω-κάτω...