ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
15.6.2018 | 22:59

μητρια

Ξέρω ότι πολλοί θα με κράξετε, αλλά αν δεν τα πω κάπου θα σκάσω. Είμαι 34 χρόνων και ο σύντροφός μου 45, χωρισμένος εδώ και αρκετά χρόνια, με μία κόρη 19 χρόνων, η οποία είναι φοιτήτρια. Οπως καταλαβαίνετε, ως μοναχοκόρη, είναι πολύ δεμένη με τον μπαμπά της, ενώ η σχέση της μαζί μου δεν είναι καλή. Δε θα έλεγα ότι είναι εμφανώς αγενής απέναντί μου και πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν είναι καθόλου κακομαθημένη, παρά την αγάπη που της έχουν οι γονείς της. Ομως, μου δείχνει με κάθε τρόπο ότι είμαι ξένη στη ζωή της, με αγνοεί, όταν της κάνω οποιαδήποτε ερώτηση για τα προσωπικά της θέματα μου λέει, ευγενικά μεν αλλά ψυχρά, ότι δεν είναι δική μου δουλειά, σταματά να μιλά για τα δικά της όταν μπαίνω στο δωματιο, ενώ αρνείται να συμμετάσχω σε οτιδήποτε την αφορά. Για παράδειγμα,πέρυσι, όταν ο πατέρας της τής μιλούσε για το τραπέζι που κανόνισε για να γιορτάσουν την επιτυχία της στις πανελλήνιες, αν και η ίδια δεν είπε τίποτε, όταν κατάλαβε ότι θα ήμουν κι εγώ παρούσα, είδα στο πρόσωπό της ότι με το ζόρι δεν έβαλε τις φωνές.Δεν μου είπε ποτέ κάτι σκληρό(βέβαια με το ζόρι μου μιλάει), ούτε η συμπεριφορά της έχει κάτι μεμπτό, οπότε δεν μπορω να μιλήσω στο σύντροφό μου για τις ανησυχίες μου. Κι εδώ ακριβώς θα μιλήσω για αυτό που με απασχολεί περισσότερο...Οπως είπα, ο σύντροφός μου και η κόρη του(ακόμα και τώρα που είναι γυναίκα, ενήλικη) είναι πάρα πολύ δεμένοι-σχεδόν αυτοκόλλητοι. Αν και έμενε με τη μητέρα της, ερχόταν πολύ συχνά στο σπίτι του πατέρα της, ενώ και τώρα, που είναι φοιτήτρια σε άλλη πόλη, έρχεται αρκετά συχνά, ενώ και ο πατέρας της πηγαίνει πολλές φορές και τη βλέπει. Αλλά και πάλι, είναι σαν να βρίσκεται διαρκώς στο σπίτι του συντρόφου μου(μένουμε μαζί εδώ και τρια χρόνια). Μιλούσαν και μιλάνε ακόμα με τις ώρες, είτε στο τηλέφωνο είτε από κοντά, μοιράζονται την αγάπη για τη γυμναστική και αθλούνται μαζί, συζητάνε για θέματα που αφορούν την πολιτική, την ομοφοβία, τη θρησκεία, τις ανθρώπινες σχέσεις..., βγαίνουν έξω σαν κολλητάρια, και γενικά κάνουν διάφορα πράγματα....Πράγματα στα οποία εγώ ποτέ δεν συμπεριλαμβάνομαι, καθώς ούτε τρέλα με τη γυμναστική έχω, ούτε μπορώ να αναλύω τέτοια θέματα με τις ώρες όπως αυτοί. Ο σύντροφός μου είναι πολύ καλός και δε λέω ότι με παραμελεί, όμως όποτε είναι με την κόρη του, νιώθω παράταιρη, σαν ξένο σώμα. Ασε που μιλάει γι αυτή σχεδόν συνέχεια. ΚΑΙ ΝΑΙ, παραδέχομαι ότι ζηλεύω αυτή τη σχέση, γιατί ξέρω ότι τη λατρεύει, την αγαπάει όπως δε θα αγαπήσει ποτέ εμένα( για παιδιά δε συζητάω, εξάλλου δε θέλω δικά μου), η κόρη του είναι πολύ πιο σημαντική...Αυτό που με στεναχωρεί περισσότερο, είναι ότι αν τον έβαζαν ποτέ να διαλέξει, θα διάλεγε εκείνη χωρίς δεύτερη σκέψη...Δε λέω να μην την αγαπάει, όμως δεν πρέπει να δώσει για λίγο προτεραιότητα σε μένα? Σύντροφός του είμαι, στο κάτω-κάτω...
7
 
 
 
 
σχόλια
(Ελαφρως ασχετο) Και μετα οι φεμινίστριες αναρωτιούνται γιατι δε θα πέσει ποτε η πατριαρχία...Βλέπω τρεις προβληματικούς ανθρώπους. Αν δε γινουν ειλικρινεις κουβέντες μεταξυ ζευγαριών (εξομ.-συντροφος, συντροφος-κόρη και τελος εξομ.-κόρη) για να λυθούν τα προβλήματα και οι γυναικειες ανασφαλειες, δε θα αλλάξει τιποτε.Μιλάω για γυν. ανασφάλειες, γιατι ο αντρας εδώ εχει τη δυναμη που του δινουν τα συναισθήματα των γυναικών να λυσει τα προβλήματα. Αλλα, βολευεται, και χεστηκε. Τον κατανοώ. Γιατι να αλλάξει αυτο που εχει; Πατε τώρα στο ελαφρως ασχετο σχόλιο...Τελος, εξομολ., ίσως να καταλάβεις σε ποια ακριβώς θεση σε εχει στη ζωή του από το σχόλιο αυτό. Δε συμφωνειτε στην έννοια "συντροφος"
Ανταγωνιστικό είναι το θέμα. Το ξεκίνησε η μικρή, εσύ τσίμπησες και, δυστυχώς, το διατηρείς. Η σχέση σου με τον σύντροφο σου είναι τελείως διαφορετική σε σύσταση, δομή και ουσία με την σχέση γονέα/παιδιού που έχουν μεταξύ τους. Βρες τρόπους να το κατανοήσεις εσύ κατ' αρχήν, μήπως σε βοηθήσει να τοποθετηθείς επιτέλους σωστά στην όλη εικόνα. Μετά, αν αντιληφθεί και η μικρή ότι ορίζεις τον εαυτό σου ως σύντροφο του πατέρα της και όχι ανταγωνίστρια στην προσοχή και στον χρόνο του, ίσως και να στρώσουν τα πράγματα.
Μα είναι κόρη του,δεν καταλαβαίνεις πόσο σημαντική είναι γι'αυτόν; Και αντί να χαλιέσαι τόσο για τον χρόνο που περνάνε μαζί,προσπάθησε να πλησιάσεις λίγο την κόρη του. Ίσως κάνεις κι εσύ κάτι λάθος. Και οι γονείς μου χωρισμένοι είναι. Ο μπαμπάς μου μετά τον χωρισμό με την μαμά μου,έχει γνωρίσει 2-3 γυναίκες. Τις 2 τις συμπάθησα,την μια όχι. Είναι ο τρόπος της κάθε μιας. Πάντως η σύντροφός που έχει τώρα ο μπαμπάς μου,ούτε ζηλεύει την σχέση που έχω μαζί του,και ούτε θα έμπαινε σε διαδικασία να αναρωτιέται αν εκείνος θα διάλεγε εμένα ή εκείνη. Αυτά είναι βλακείες. Σοβαρεψου.
Θα σου πω την αποψη μου ως παιδι με "πατριο"-δευτερος μπαμπας μου-εδω κ παρα πολλα χρονια.Δεν καταλαβα ποτε τα παιδια που κανουν μουτρα,κρατανε εγωισμους,θυμωνουν,δεν πλησιαζουν τον νεο συντροφο του γονιου τους.το βρισκω εξαιρετικα εγωιστικο να θελουν οι γονεις τους να περιστρεφουν τη ζωη τους γυρω απ αυτα.βρισκω χειριστικο να ανταγωνιζομαι τον νεο ανθρωπο στη ζωη μιας οικογενειας ενω ξερω πως παντα θα κερδισω.Γιατι αυτη ειναι η αληθεια.δεν ειμαι ρεγουλατορος της ζωης κανενος ακομα κ αν ειμαι το παιδι!οπως απαιτω το ιδιο κ για τη δικη μου ζωη.Μπορω να καταλαβω λοιπον πολυ ευκολα πως θα μπορουσα ανετα να φερω κοσμο σε πολυ δυσκολη θεση.Ναι εχεις θεση στη ζωη του.αλλιως να μην ειχε συντροφο.δεν ειναι ομως θεμα ποιος ειναι κατω η πανω.ειναι θεμα τελειως διαφορετικης "θεσης".Υπαρχει πιθανοτητα να μη σε δεχτει ποτε.εχω γνωρισει πολλα παιδια που δεν αφησαν ποτε τους γονεις τους να ξαναφτιαξουν τη ζωη τους.Υπαρχει ομως κ περιπτωση να σε δεχτει.σε αυτο παιζει ρολο πρωταγωνιστικο ο συντροφος σου.ναι πρεπει να βρει τροπο να συμμετεχεις κ συ.κ με αρκετη προσπαθεια απ την πλευρα σου ισως καποια στιγμη γινει.
Σε ένα ζωώδες επίπεδο, μπορώ να καταλαβώ τι εννοείς και τι νιώθεις και καλά κάνεις και το εξομολογήσε, αλλά πρέπει να προσπαθήσεις να το αποβάλλεις. Ζήτα από τον σύντροφο σου, να σε συμπεριλαμβάνει που και που στις επαφές του με την κόρη του, ώστε σιγά σιγά να σε συνηθίσει. Σε νιώθει σαν απειλή το κόριτσι. Είμαι στα χρόνια της και θα φερόμουν έτσι στην μητριά ,που δεν έχω, αν ενιωθα ενδομυχα οτι θα με απομακρυνει από τον πατερα μου, η οτι αυτη κραταει χωρια τους γόνεις μου κλπ κλπ. Ισως με τον καιρο φτιαξει η κατάσταση!
Αυτο που σε στεναχωρει περισσοτερο ειναι οτι αν ποτε τον εβαζαν να διαλεξει,θα διαλεγε εκεινη χωρις δευτερη σκεψη...Εεε καλα θα εκανε ο ανθρωπος εν τελει..Νικησε η Χιονατη...Μεινε με το καθρεφτακι σου,να το ρωτας ποια ειναι πιο γ@μ@τη....Ελπιζω να μη σας δουμε επεισοδιο στη 10η εντολη με τιτλο "η Χιονατη"...
Εγώ στην αρχή νόμιζα ότι αυτό που σε απασχολούσε ήταν πώς θα καταφέρεις να κάνεις την κόρη να σε εμπιστευτεί περισσότερο, αλλά μετά...άρχισαν τα καλλιστεία αγάπης και προσοχής.
Scroll to top icon