ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

εκει ακριβως στην σταση,στην πανεπιστημιου, βλεπω μια κοπελα να κατεβαζει το παντελονι της για να ουρισει. Διπλα βλεπω και το "σπιτι" της..δυο καλυμματα και μια τσαντα.Στην αρχη παθαινω ενα σοκ, μετα σκεφτομαι οτι δεν γινεται να συμβαινει αυτο τοσο προκλητικα μπροστα στα ματια μας κ απλα να το προσπερναμε. Σκεφτηκα εμενα λιγα δευτερολεπτα αργοτερα, που ξυπνησα το πρωι, να ετοιμαστω για τη δουλεια κ ανοιξα την γεματη ντουλαπα μου κ ειπα "παλι δεν εχω τιποτα να φορεσω". Και λυπηθηκα κι εμενα κι εκεινη την κοπελα και ολους οσους κατεβηκαν κ απλα την προσπερασαν. Σκεφτηκα να της δωσω το φαγητο που ειχα παρει μαζι μου για τη δουλεια, φοβηθηκα την αντριδραση της ομως. Κι αν δεν θελει? Αν την προσβαλω?Δεν ειναι δυνατον!! Τοσοι ανθρωποι γυρω μας να υποφερουν κι εμεις να σκεφτομαστε τους εαυτους μας. Και με ρωτανε μετα αν νιωθω ευτιχισμενη...Μου λενε πως τα εχω ολα κ τα νιατα μου κ την υγεια μου κ ενα σπιτι κ λιγη δουλεια. Ποσο εγωιστες...Πως να νιωσεις ευτυχια οταν ολα γυρω σου ειναι ετσι??Α.