Κάθομαι στο μπαλκόνι μου καπνίζοντας τα Καρέλια gold τσιγάρα μου και πίνοντας τον δεύτερο παγωμένο φρέντο εσπρέσσο της ημέρας αγνατεύοντας τα σύννεφα στον ορίζοντα και παρατηρόντας τους περαστικούς. Όσους φίλους έχω (δεν είναι και πολλοί αλλά ποιότητα έναντι ποσότητας) είναι σεζόν σε τουριστικά νησιά. Πηγαινοέρχονται πάνω κάτω στην καυτή άμμο και στο πυρώμενο τσιμέντο, 12ωρα με 38°, σερβίροντας πανάκριβα κοκταίηλς και κλαμπ σάντουιτς σε χοντρούς πλούσιους Γερμανούς και Άγγλους που αφήνουν φιλοδωρήματα περισσότερα απ'όσα βγάζουν οι φίλοι μου την ώρα. Μεγάλο παράπονο αυτό, με βασανίζει κάθε καλοκαίρι: εμείς να μη χαιρόμαστε τις ίδιες μας τις θάλασσες και παραλίες και να μην απολαμβάνουμε τα καλοκαίρια και τον ήλιο μας αλλά οι ξένοι να κάνουν ζωάρα στις διακοπές τους στην χώρα μας. Άδικο ξε-άδικο, αυτή είναι η κατάσταση και δεν νομίζω να αλλάξει σύντομα. Θα ήθελα και εγώ να πάω σεζόν επειδή είναι αρκετά καλά τα χρήματα (κυρίως μαζί με τα tips που συνδυαστικά αγγίζουν εξωφρενικά ποσά αναλογικά με μισθούς Ελλάδας τύπου 2χιλ τον μήνα) αλλά δυστυχώς είμαι υπέρβαρος και συν τοις άλλοις δεν τα πάω καθόλου καλά με τους ξένους τουρίστες που συμπεριφέρονται στο προσωπικό σαν να είναι δούλοι τους και απλά επειδή έχουν λεφτά τους έχουν σήκω σήκω και κάτσε κάτσε. Πολύ αγένεια μου έχουν πει και πολύ αχαριστία αλλά let's face it, τουριστική χώρα είμαστε, παραγωγή μηδέν, οπότε αυτούς τους 5 μήνες (Μάϊο-Σεπτέμβριο) είναι που βγάζουμε τον τζίρο όλου του χρόνου. Κάθε μέρα λοιπόν κάθομαι και λιώνω στο μπαλκόνι μου μιας και χρήματα για διακοπές δεν υπάρχουν. Κατέβασα και ένα dating app για γνωριμία με σκοπό σχέση, γενικά κάτι σοβαρό, αλλά η πλειοψηφία θέλει summer fling (= casual ραντεβουδάκια με κύριο σκοπό την καλοπέραση τους καλοκαιρινούς μήνες και μετά αντίο για πάντα) οπότε δεν έχω τόσες ελπίδες αλλά ποτέ δε ξέρεις. Παλιά, όταν ήμουν παιδί, έβλεπα το καλοκαίρι ως ένα υπέροχο διάλειμμα 3 μηνών από το σχολείο και ευκαιρία να κάνω όλα εκείνα τα πράματα που τόσο καιρό ανέβαλα. Μετά, όσο μεγάλωνα, καταλάβαινα σιγά σιγά πως το καλοκαίρι είναι κυριολεκτικά αυτό που σημαίνει ετυμολογικά: καλός καιρός. Μπορείς κάθε μέρα και όλο τον χρόνο να ξεκλέβεις χρόνο από οτιδήποτε και να ασχολείσαι με το οτιδήποτε. Απλά τώρα έχουμε καλό καιρό και όπως διάβασα σε μία ψυχολογική μελέτη, ο καλός καιρός επηρεάζει ασύλληπτα θετικά τη διάθεση των ανθρώπων, όλοι έχουν όρεξη για πάρτυ στις παραλίες, για ταξίδια, για κλαμπ και για ρομαντικά συναισθήματα και αλληλεπιδράσεις. Έλα όμως που το 95% απαιτούν χρήματα. Θα μου πείτε τώρα πως "οι ομορφότερες στιγμές είναι δωρεάν" και κάτι τέτοια ωραία σαν quotes από το Tumblr, και δεν αμφιβάλλω. Το θέμα είναι πως οι άνθρωποι που εκτιμάνε τέτοιες κοσμοθεωρίες ζωής είναι ελάχιστοι εκεί έξω και σπανίζουν. Έστω ότι είσαι κοπέλα και έχεις κάποιες προσδοκίες από τον άλλον. Άμα έρθω εγώ και σου προτείνω να πάμε να αράξουμε σε ένα παγκι σε παραθαλάσσιο μέρος πίνοντας φτηνές μπύρες από το περίπτερο και τρώγοντας "βρώμικο" από κάποια καντίνα, όλο αυτό θα σε ενθουσίαζε; Όσο ρομαντικός και αν είναι κάποιος, καλώς ή κακώς αυτό δεν αρκεί και δεν το συμπεραίνω αυτό μόνο από με όσες μίλησες στο dating app αλλά γενικά από την ζωή. Πριν 20-30 χρόνια, αυτό που ανέφερα για ραντεβού, κυριολεκτικά αυτό όμως, θα ήταν υπεραρκετό να ικαοποιήσει 9 στις 10, μη πω και 10 στις 10. Πλέον, δεν αρκεί. Οι φίλοι μου δουλεύουν τόσο πολύ για χρήματα που κατά κύριο λόγο θα φύγουν σε δώρα (κοσμήματα, τσάντες, φορέματα, παπούτσια, κτλπ) και σε βραδινές εξόδους τα Σ/Κ όλου του υπόλοιπου χρόνου. Δηλαδή θυσιάζουν το καλοκαίρι τους για να ζήσουν λίγο τον υπόλοιπο χρόνο ενώ τα καλοκαίρια ασφυκτιούν και ιδρώνουν, τελείως ανάποδο δηλαδή. Τελειώνω την εξομολόγησή μου (και συγνώμη για το μεγάλο κείμενο, ήταν πολλά που είχα μαζεμένα μέσα μου) με ένα προσωπικό μου συμπέρασμα: όλα αυτά που ανέφερα δημιουργούν απωθημένα, είναι σαν ωρολογιακές βόμβες που απλά μετράει αντίστροφα η ώρα μέχρι να εκραγούν. Δε ξέρω τι επιπτώσεις θα υπάρξουν όταν φτάσουμε στην ώρα μηδέν, είναι αναπόφευκτο όμως ότι κάποια στιγμή θα γίνει επειδή κανείς δεν μπορεί να ζήσει και να ονειρευτεί μέσα σε μία δυστοπία σαν και αυτή, τόσο ψυχοφθόρα και διαβρωτική. Τα ξέγνοιαστα ανέμελα καλοκαίρια των παιδικών μας χρόνων 2 δεκαετίες πριν, δεν θα επιστρέφουν ποτέ ξανά. Θυμάμαι λίγο (έστω αμυδρά) πως ήταν η ζωή πριν όλα αυτά, εκεί το 2000-2005 τότε που ήταν όλα διαφορετικά. Η νέα γενιά (και κάθε νέα γενιά) δε θα έχει μέτρο σύγκρισης με αποτέλεσμα να τα θεωρεί όλα φυσιολογικά. Γι'αυτό στεναχωριέμαι περισσότερο.. Να είστε όλοι καλά, ευχές για ένα (ακόμα) καλοκαίρι!