ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οφείλω να ομολογήσω, ότι με 2 χρόνια Πανελλήνιες, δεν ήταν εύκολο να είμαι με την παρέα μου, λόγω διαβάσματος. Η παρέα μου "έσπασε" γιατί λέγανε ότι δεν βγαίνω καθόλου κλπ και απλώς το αγνοούσα και έβλεπα να φεύγουν μακριά από εμένα και αυτό δεν με χαλούσε καθόλου(και όχι, οι φίλοι μου δεν ήταν 1ος χρόνου φιλίες, ήταν 5+ χρόνων). Τώρα πια, ως πρωτοετής φοιτητής σε πανεπιστήμιο μακριά από την Αθήνα (τόπος κατοικίας), το να κάνω παρέα στο πανεπιστήμιο με άλλα παιδιά και να ανταλλάζουμε καμία κουβέντα, είναι εντάξει, απλώς δεν θέλω να επεκτείνω αυτές τις "φιλίες" έξω από το Πανεπιστήμιο. Και τι εννοώ με αυτό. Αν μου πουν να πάμε για καφέ, θα βρω 1000 δικαιολογίες για να μην βγω και να κάτσω μέσα στο σπίτι μου με το pc και την τηλεόραση να μου κάνει παρέα. Ξέρω, ακούγεται καταθλιπτικό αυτό, αλλά δεν μπορώ να νιώσω διαφορετικά. Επιπλέον, υπάρχει περίπτωση να πάρω μεταγγραφή και μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα δεν θέλω να φτιάξω γερές φιλίες. Δεν νιώθω οικεία. Και αναρωτιέμαι, μήπως είναι σημάδια του αντικοινωνισμού ή απλώς μου αρέσει η μοναξιά;