ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

σήμερα ξύπνησα με μια αβάσταχτη θλίψη.. ένα πλάκωμα που όσο περνούσαν τα λεπτά με έπνιγε. κοίταξα δίπλα μου και περίμενα να δω κάποιον να κοιμάται ήρεμα κοντά μου. να απλώσω το χέρι μου και να τον αγγίξω. αλλά δεν υπήρχε κανείς. πέρασα την μέρα μου στο κρεβάτι, με τα παντζούρια κλειστά και με ατελείωτη μουσική, κατεβασμένα τηλέφωνα και άπειρες σκέψεις. παράτησα και το διάβασμα για την εξεταστική. κάπου κάπου κοιμόμουν και ξυπνούσα με το ίδιο ακριβώς αίσθημα.νιώθω κενό, μια μιζέρια που δεν έχω κάποιον να μοιραστώ τη ζωή μου πέρα από τους φίλους. τις περισσότερες φορές δεν το σκέφτομαι, λέω ότι καλύτερα να μη βιάζομαι και να το αφήσω να έρθει μόνο του. είναι όμως κάποιες μέρες, όπως η σημερινή, που θέλω να ξεσπάσω. δεν έχω κάποιον συγκεκριμένο να σκέφτομαι, ούτε κανέναν να αναπολώ ή να μου λείπει. μου λείπει μια φιγούρα απροσδιόριστη, αλλά με παρουσία καθορισμενη. εκείνον που θα με κάνει να νιώσω δυνατά και να σκάσω από ευτυχία, όπως διάβασα μια άλλη κοπέλα που έγραψε σήμερα. και θα ανταποδώσω με όλη μου την καρδιά..G.