ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Απο τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου αισθάνομαι τόσο μονος και διαφορετικός απο τους άλλους.. Πάντα ήρεμος, ησυχος και συγκρατημένος. Ποτε δεν μπορεσα να πω "ελα ρε μαλακα" σε καποιο φιλο η γνωστο μου, να μιλησω ακριβως τη γλωσσα των συνομιλικων μου μου φαινοταν καπως χυδαιο. Αναρωτιεμαι αν το αξίζω αυτό που περνάω. Μηπως αν είχα γεννηθει σε άλλη χώρα θα ήταν αλλιως; Δυσκολιες εχω και στις διαφυλικές σχεσεις.. Αν και σχετικα εμφανίσημος, μορφωμενος περναω απαρατήρητος. Ώρες ωρες νιωθω οτι φταιει η χωρα που δεν εχω ζωη. Αναδεικνυει μια ψευτικη και επιπλαστη κοινωνικότητα, μια ψευτομαγκια, "ακουγομαι αρα υπαρχω". Πνιγει τους ησυχους και τους διαφορετικους. Ο καθενας ειναι σαν να υψωνει ενα τειχος γυρω του, δεν ειναι ανοιχτος σε γνωριμιες και κοιταει περισσοτερο την παρτη του και την κλικα του. Εννοείται οτι δεν μου αρεσε ποτε η αισθητική και τα ακούσματα μας. Υπάρχει κανεις αλλος που πνιγεται, αισθανεται ετσι και σκεφτεται να μεταναστευσει και για τετοιους λογους;