ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιώθω τοσο μονη μου... ειμαι απο αυτα τα ατομα που εχουν γονεις που δεν τους καταλαβαινουν ουτε στο ελάχιστο... ειμαι απο τα ατομα που οταν γνωριζω κόσμο καο γενικότερα στον περίγυρο μουυ αφήνω την εικόνα της χαμογελαστης ευχάριστης κοπέλας... ειναι μεχρι να με γνωρισει καποιος καλύτερα για να καταλαβει ποσο καμια σχεση δεν εχω με αυτήν την εικόνα... ειμαι απαισιόδοξη σε καθε πτυχή της ζωής μου, φοβάμαι να μιλησω ανοιχτά για το πως νιώθω σε ατομα που ειναι κάπως πιο κοντά μου... εχουν υπάρξει στιγμές που ατομα που δεν με γνώριζαν τοσο καλα οταν με είδαν να κοιτάζω στο κενό ανέκφραστη σε άσχετη χρονική στιγμή ήρθαν να με ρωτησουν τι εχω... και εννοείται πως απάντησα τίποτα... η αλήθεια ειναι πως η απάντηση μου περιέγραφε ακριβώς αυτο που νιώθω πολλές φορες μέσα μου... ενα τίποτα που απλα δεν θέλω ουτε να σηκωθώ απο το κρεβάτι... θέλω να καθίσω εκει όλη μερα γιατι φοβάμαι τους ανθρωπους και το να με πλησιάσουν λιγο παραπάνω... φοβαμαι να ζήσω... θα σκεφτεί κανεις μα τοσο μονη; εχω δυο ατομα στην ζωή μου που μπορεί να μοιραστώ τα άγχη μου, τις φοβίες μου και οτι με προβληματίζει... δεν θέλω ομως να τα φορτώνω και αυτα τα ατομα και πολλές φορες βρίσκομαι σε αδιέξοδο... δεν ξέρω πια τι να κανω... εχω καταντήσει να παθαίνω κρίσεις πανικού και άγχους... να κλαίω σε καθε τι που θα με στεναχωρήσει ή που θα με θυμωσει παρα πολυ... με εχει κυριεύσει ο φόβος και μένω πίσω... χάνω πραγματα απο την ζωή μου που μολις τωρα ξεκινάει... συγγνώμη για το τεράστιο κείμενο απλα ήθελα να τα πω κάπου και να το βγάλω απο μέσα μου...