ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιώθω απίστευτα μόνη κάποιες φορές. Δηλαδή όταν δεν είμαι με παρέα. Νιώθω ότι θα πέσουν οι τοίχοι να με πλακώσουν και ότι θα πνιγώ. Δεν εχω κοντά τη μητέρα μου για λόγους που δε θέλω να μπω στη διαδικασία να εξηγήσω, με τον πατέρα μου είναι ψιλοκομπλε η φάση, είχα δύο σχέσεις η μία με έναν ξένο που δεν τράβηξε πολύ και η άλλη με ένα πολύ κοντινό μου άτομο που τον αγαπώ πάρα πολύ και παρόλες τις μαλακίες μεταξύ μας είμαστε ακόμα μαζί. Τα σαράντα χιλιάδες κύματα όμως η σχέση με εναν το ενδιάμεσο χωρισμό. Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν έχω κοντά μου φίλους αληθινούς οι περισσότεροι έφυγαν και έγιναν μεταξύ μας παρεξήγησεις που παρόλο που κάθε φορά παραδέχομαι τα λάθη μου μάλλον μου γυρνάει μπούμερανγκ. Νιώθω κουρασμένη από το να γνωρίσω νέα άτομα αν και ξέρω ότι το χρειάζομαι άπειρα.Άλλος που νιώθει έτσι?