ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πάντα μόνη μου είμαι. Μπορεί όχι απόλυτα αλλά νιώθω μόνη. Απ το δημοτικό ακόμα όταν προυσπαθουσα να κάνω φιλίες είτε έκανα με τα λάθος άτομα είτε με άτομα που δεν ταιριαζανε μόνο και μόνο για να έχω με κάποιον να μιλάω. Στο πανεπιστήμιο είπα ότι θα αλλάξω , θα το προσπαθήσω πάλι. Και όντως προσπάθησα παρα πολύ. Έκανα ψυχοθεραπεία , βρήκα όλα τα σημεία εκείνα που με δυσκόλευαν και προσπάθησα. Προσπάθησα παρα πολύ ειδικά για τα δικά μου δεδομένα. Και πάλι τίποτα. Οκ μπορεί ανα φάσεις να έχω κάποιον να βγούμε έναν καφέ η να πούμε μια μαλακια. Αλλά ως εκεί. Ποτε κανεις δε μου έχει στείλει να βγουνε , ποτε κανεις δεν έχει στείλει να δει τι κάνω. Οκ έχω σχέση (και μάλλον είναι ο μόνος λόγος που δεν έχω πέσει σε κατάθλιψη) αλλά αυτό δε λέει και πολλά. Έχω ανάγκη από φίλους. Και είναι ανάγκη. Αλλά κουράστηκα δε μπροω να προσπαθήσω άλλο. Θέλω. Θέλω πολύ να βρω φίλους κλπ αλλά πλέον δε ξέρω πως νιώθω απλά ότι δε μπροω να συντονιστώ Δε μπορώ βα προσαρμοστώ Δε μπορώ να ανήκω κάπου Και δε ξέρω πια τι να κάνω. Σήμερα στη σχολή ένιωθα τόσο μόνη που απλά ήθελα να φύγω Και νιώθω ότι κανεις δε με καταλαβαίνει. Όποιος το ακούει σου λέει Ε προσπάθησε κι άλλο Ε πηγιανε μιλα και σε καναν άνθρωπο Ε το ένα Ε το άλλο. Αλλά δε ξέρω πλέον νιώθω ότι κανένα κομμάτι του εαυτού μου δεν αντέχει να προσπαθήσει άλλο. Μάλλον πρέπει να αποδεκτω ότι είμαι μόνη. Έτσι ήμουν, έτσι είμαι και έτσι θα είμαι.