ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γυναίκα εδώ, 20 ετών, φοιτήτρια, με πολλές "εξωσχολικές" ενασχολήσεις και γνωστούς παντού. Και όμως τις περισσότερες ώρες νιώθω μόνη μου. Όσες φορές δεν είναι καλά οι φίλοι μου, είμαι εκεί. Όταν ζητάω βοήθεια ή έστω μια αγκαλιά να ηρεμήσω δεν είναι κανείς τους διαθέσιμος. Είμαι σε σχέση με έναν εξαιρετικό άνθρωπο, με μόνο "ελάττωμα" ότι είναι ερωτευμένος με τη δουλεία του και τον βλέπω ελάχιστα.Κάθε πρωί βγαίνω από το σπίτι και μαζί με το μπουφάν μου, φοράω και ένα χαμόγελο. Έτσι με γνώρισαν, χαρούμενη, γεμάτη ζωή και όρεξη. Έχω αλλάξει όμως, δεν ξέρω γιατί. Κάθε βράδυ γυρνάω σπίτι, παρατάω τα πάντα και πηγαίνω με το mp3 μου στο πιο απόμερο μέρος που έχω βρει, και κάθομαι στο έδαφος. Πολλές φορές κλαίω χωρίς λόγο (καλή ώρα όπως τώρα) και εύχομαι να ήταν ένας άνθρωπος δίπλα μου, απλά να με αγκαλιάσει.Εγώ λοιπόν, η κοινωνική με τη δραστήρια ζωή, νιώθω πιο μόνη και από ξεχασμένο κέρμα σε τσέπη παντελονιού.Καλησπέρα και καλή βραδιά σας