ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μια γρηγορη ανασκοπηση: φετος εδωσα πανελλήνιες, περασα στη σχολη που ηθελα με παρα πολύ καλη βαθμολογια, και φυσικα στη πολη οπου διαμενω, αφου εκει ηθελαν οι γονεις μου.Γενικα ποτε δεν ημουν το κοριτσι που ειχε πολλες παρεες- χωρις να σημαινει ότι είμαι κλειστο και εσωστρεφες ατομο. Στην πραγματικοτητα εχω πολλη διαθεση και ενεργεια να δαπανησω απέναντι σε οποιον θεωρω φιλο. Ειχα μια κολλητη...η οποια (αφου δε περασε στη σχολη που ηθελε) μετακομισε μονιμα στην Κυπρο. Μονιμα. Και μου το ειπε μια μερα ετσι ξαφνικα. Ετσι, μαζι με τη χαρα μου για τις πανελλήνιες, εχασα τη γη κατω από τα ποδια μου, γνωρίζοντας ότι θα πηγαινα τον Οκτωβριο σε ένα καινουργιο μερος, χωρις παρεα, χωρις συνοδεια. Χωρις καμια απολυτως συμπαρασταση. Λες "δεν εισαι η μονη. Τα παιδια που ερχονται από επαρχια βρίσκονται πραγματικα σαν τη μυγα μες στο γαλα". Δε με νοιαζει σε αυτή τη περιπτωση τι λενε οι αλλοι. Με νοιαζει πως θα αισθανθώ εγω και μονο εγω. Στη συνεχεια, το φετινο καλοκαιρι ηταν πολύ επιπονο. Και κουραστικο. Και καταθλιπτικο, γιατι ο μπαμπας μου αντιμετωπιζε προβλήματα υγειας (όχι τιποτα σοβαρο, αλλα πονουσε και βασανιζοταν κι αυτός). Και -ταυτόχρονα με την "φυγη" της φιλης μου- ειχα πεσει σε μια ψιλο καταθλιψη, να το πω; Ολο το καλοκαιρι δεν εκανα ουτε ένα μπανιο. Δε πηγα ουτε μια εκδρομη. Την περνουσα μεσ στο σπιτι κλεισμενη στο δωματιο μου, με κλειστα τα πατζουρια, και κοιμομουνα. Φυσικα, καταλαβαινα ότι προειχε η υγεια του πατερα μου, οποτε δε μιλουσα (εκτος από μερικα εγωιστικα παραπονα μια δυο φορες στη μαμα). Αλλα καταλαβε με. Ειχα περασει τη πιο στρεσογονα χρονια της ζωης μου με τις πανελλήνιες. Οι κοποι μου ανταμοιβονται. Καπακι η κολλητη μου μου ανακοινωνει ότι φευγει μονιμα. Τα θεματα υγειας...Η πληγη ειχε ανοιξει πολύ.Φτανουμε στο σημερα. Εδώ και έναν μηνα στη σχολη δεν εχω κανει καποια ουσιαστικη γνωριμια. Και γενικα μεσα στο αμφιθεατρο εχουν δημιοργηθει "κλικες" (παρεακια), που δυσκολα μπορει καποιος- εκτος παρεας- να εισχωρησει μεσα σε αυτά. Και γενικα είναι πολύ επιφανειακα τα πραγματα. Βρηκα σημερα ένα κοριτσι που ηταν μονο του, συμπαθητικη μου φανηκε. ειπα να το δοκιμασω, εχω να χάσω τίποτα; Της λέω: "Γεια! Με λενε τάδε, κανεις μια θεση πιο διπλα να κατσω;". Η απαντηση: "Συγγνωμη, η σειρα είναι κλεισμενη".Για γελια και για κλαματα. Πραγματικα, εχω ολη την καλη διαθεση και ορεξη να δημιουργησω καινούργιες φιλιες. Εχω κανει χιλιες προσπάθειες με καποια ατομα, αλλα ανθρακας ο θησαυρος. Ή με ανοουν ή μου μιλανε τη μια μερα και την άλλη δε τα ξαναβλεπω αυτά τα ατομα ποτε στη ζωη μου. Το αποτέλεσμα είναι να περιφερομαι σαν τη παρεισακτη από αμφιθεατρο σε αμφιθεατροΤο άλλο πρόβλημα είναι αυτη η κολλητη μου στη Κυπρο. Εχει βρει ηδη καινούργιες παρεες και εμενα με εχει ψιλο-χεσει, να το πω;Και μου κανει και συνεχεια επιδειξη ότι κάθε σκ βγαινει μαζι τους, παει σε χαλλογουιν παρτυ...για σινεμά..για μπεργκερ...αφηνει να φανει η αντιθεση με μενα, που το σκ είμαι κλεισμενη στο σπιτι. Δε ξερω αν το κανει επίτηδες ή είναι απλα πολύ ενθουσιασμενη για την καινουργια σουπερ ουαου ζωη της. Εχει τυχει πολλες φορες να μιλαμε στο βαιμπερ και εκεινη να στρεφει τη συζητηση στη καινουργια της παρεα και να μου αναλυει την επομενη εξοδο τους, ή να μου λεει απλα πώς περασαν στη σχολη. Σε αντιθεση -παλι- με μενα, που δεν εχω τιποτα να πω. Αφου είμαι ΜΟΝΗ μου.Φυσικα χαιρομαι για το ότι εχει προσαρμοστει καλα στο καινουργιο της περιβάλλον. Ήταν μεγαλο ρισκο από την αρχη. Ενας αγωνας ζωης τον οποιο κερδισε. Εγω...εμεινα πισω...στη μουντη και απροσωπη Αθηνα.Εχω καιρο να αισθανθώ ότι ανηκω καπου. Βλεπω ολους τους αλλους να προχωράνε στη ζωη τους...να χαιρονται...να γελανε...να κλαινε...να αισθάνονται....αλλα εγω συγκεκριμένα νιώθω στασιμη. Σαν καποιος εξωτερικος παρατηρητης, σαν καποιος ηδονοβλεψίας που τους παρακολουθεί από μακρια με τα κιάλια.Αλλα εχω αποδεχτει αυτή τη κατασταση. Στο μεγαλυτερο μερος της δηλαδή (εχουν υπαρξει φασεις απελπισίας που εκλαιγα).Δε γραφω αυτή την εξομολογηση για να με λυπηθεί καποιος. Τη γραφω γιατι αισθανθηκα πριν από λιγα λεπτα (με αφορμή παλι μια συζητηση που ειχα με την κολλητη μου από την Κυπρο- που με βομβαρδιζε παλι με τις καινούργιες γνωριμίες της) την τεραστια αναγκη να τα βγαλω από μεσα μου. Ολες τις σκεψεις 4 μηνων και βαλε.Από δω και στο εξης θα αφήσω να πραγματα να κυλησουν μονα τους. Δε θα πιεζω καταστασεις και θα σταματήσω να κλαιω τη μοιρα μου. Εχω περασει στη σχολη που θελω και αυτό ηταν εξαρχής το ζητουμενο. Ασχετο αν δε θα εχω βρει καποιον "συνοδοιπόρο" για να μοιραστω τις καινούργιες μου εμπειριες. Οποιος διαβαζει αυτό το τερατούργημά μου (αν και αμφιβαλλω), να ξερει ότι το κλειδι είναι να τα ΤΑ ΕΧΕΙΣ ΒΡΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ. Να ΜΗΝ εξαρτάσαι από τους αλλους. Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΑΡΕΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΓΩ ΤΟΥ. Δεν υπαρχουν ουτε προδοσιες, ουτε θαψίματα πισω από τη πλατη, ουτε συνωμοσίες.Τελικά, καλύτερα να είσαι μόνος παρά με κακή παρέα. Αν η μοιρα εχει αποφασισει να εισαι μονος, πρεπει να συμφιλιωθείς με αυτό. Χωρις βεβαια να σημαινει ότι παρατας τον αγωνα χωρις μάχη. Χωρις να σημαινει ότι θα μεινεις μονος για το υπολοιπο της ζωης σου.Ροδα είναι και γυριζει.Τα καλυτερα ερχονται.Καλο βραδυ.