ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

να μη σου τυχει. ολοι οι φιλοι μου μακρια, το αγορι μου, οι γονεις μου, ολοι. εγω εδω με τον παππου και τη γιαγια στο νησι, γιατι διοριστηκα εδω για πρακτικη με τη σχολη. σηκωνομαι δηλαδη 7 το πρωι καθε μερα, πηγαινω στη δουλεια, παρακαλαω να μου δωσουν κατι να κανω - πραγματικα, οσο ωραιο ακουγεται να πληρωνεσαι κ να καθεσαι, τοσο απαισιο ειναι...σε κανει να νιωθεις αχρηστη, αντιπαραγωγικη, γλαστρα. αλλα δεν υπαρχει δουλεια και δεν εχω να κανω τιποτα, καθομαι 6 ωρες στη δουλεια και το πολυ να παω κ να φερω κανενα χαρτι για υπογραφες. και κοιταω τον τοιχο ή διαβαζω για σεπτεμβρη (απο τωρα, μια βδομαδα μετα το τελος του ιουνιου). και θα τα αντεχα ολα αυτα αν ειχα κ εναν ανθρωπο να πιω ενα καφε το απογευμα ή ενα ποτό το βραδυ. καποιον να μου κανει παρεα στην παραλια που πηγαινω και κανω μπανιο μονη μου σαν τη χαζη. δεν εχω κανεναν! αν δεν ηταν τα λεφτα, θα σηκωνομουν να φυγω. θελω να παω σπιτι μου. θελω να δω τους ανθρωπους μου! ο παππούς κι η γιαγιά, τους αγαπω, αλλα δεν αντεχω στην ιδεα 2 μηνες μονη μου εδω... απιστευτο πραγμα η μοναξια τελικα. χειροτερο απ ολα τα κακα του κοσμου. 6 μερες κ αρχιζω να μην αντεχω, μενουν αλλες 54. να μη σας τυχει ποτε η μοναξια!!