ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

εχω πολλες παρεες. δεν ξερω γιατι αλλα ειμαι παρορμιτικα κοινωνικη οταν συναντω κοσμο. μετα νιωθω οτι ελεγα βλακιες και σκεφτομαι πόσο δεν ειμαι εγω αυτο το κοινωνικο πλασμα. τωρα με προβληματιζει μια απο τις παρεες που εχω , στη σχολη. τα μελη της παρεας συνηθιζουν να καθονται πισω και να μιλανε (ή να μην έρχονται καθόλου στη σχολη) ομως εγω δεν μπορω να παρακολουθησω ετσι και καθομαι μπροστα μπροστα. και ΦΑΚ, μπροστα καθονται αλλα παιδια, νεα παρεα! και οταν τελειωνει η διαλεξη δεν ξερω με ποιους να κατσω στα κενα (αν ερχονται οι αλλες) γτ ενω η πρωτη παρεα ηταν η αρχικη, εχουμε κανει τοσα πραγματα μαζι, με τα παιδια στα μπροστα έδρανα μερα με τη μερα ερχομαστε πιο κοντα, περναω καλα μαζι τους αλλα νιωθω οτι ανηκω αλλου . αυτα είναι ηδη παρεα μεταξυ τους και εγω ειμαι λιγο ακυρη. επισης ουτε στη home-παρεα μου ειμαι συνεπες μελος. ωρες ωρες σκεφτομαι οτι θελω να εξαφανιστω. έτσι συχνα οταν με καταβαλει αυτο το συναισθημα καθομαι μακρια απο ολους. και τοτε ΦΑΚ, μιλαω με νεα ατομα. γενικα δε γλυτωνεις, εχει παντου ανθρωπους. μου αρεσει να μην εχω σταθερη παρεα μαλλον, να μιλαω με οποιον θελω και να γνωριζω τους παντες αλλα χωρις να δεσμευομαι. ε και μετα νιωθω μονη...... εξυπνο ε;