ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπερα παιδια! Καινουργια στο forum! Καιρο σκεπτομαι να το κανω αυτό και τελικα … δεν παει άλλο… πρεπει επιτελους να > σε καποιον αν και δεν μου είναι καθολου ευκολο… Ας παρω τα πραγματα από την αρχη… το θεμα μου είναι οι σχεσεις με τους ανθρωπους γενικοτερα… ειμαι πλεον 18 χρονων και δεν εχω κανενα φιλο… παιρνοντας τα γεγονοτα από πολύ παλια, στο δημοτικο, ειχα αποκτησει τεσσερις πολύ καλες φιλες τις οποιες αναγκαστηκα να αποχωριστω αργοτερα, πηγαινοντας σε διαφορετικο γυμνασιο, μια αποφαση των γονεων μου που ηθελαν να παω σε καποιο > σχολειο… ολη μου η ζωη στο γυμνασιο/λυκειο ηταν κυριολεκτικα μαρτυριο… τον πρωτο χρονο καταφερα να κανω παρεα με 3 κοριτσια τα οποια όμως αργοτερα χωριστηκαν σε άλλες παρεες και κατεληξα μονη μου… εξαιτιας των συγκοιριων σε ολο το γυμνασιο καθομουν στο ιδιο θρανιο με μια κοπελα, η οποια ειχε αποκλειστικα μια κολλητη σε άλλο τμημα και οποτε δεν επιδιωξα καν να μπω στη παρεα τους, δεν με επαιρνε… στο λυκειο δεν αλλαξε απολυτως τιποτα μονο που πλεον καθομουν μονη μου καθως εξαιτιας κατευθυνσεων χωριστηκαμε σε διαφορετκα τμηματα με εκεινη την κοπελα… επι 6 χρονια μετρουσα τα δευτερολεπτα για να τελειωσουν τα βασανιστικα κενα και διαλλειματα που εκανα μονη μου βολτες ή καθομουν κλεισμενη στη τουαλετα για να μη με βλεπουν και με λυπουνται, όπως πιστευα, ή στεκομουν σε καποια γωνια ή στη καλυτερη των περιπτωσεων, όταν η αιθουσα δεν ηταν κλειδωμενη,( ναι ειχανε και αυτή τη συνηθεια στο σχολεο μου) να καθομαι μονη μου στο θρανιο μου…. Αν και μιλουσα (όχι και πολύ) με ολους , και οι περισσοτεροι εδειχναν να με συμπαθουν κανενας δεν ενδιαφερονταν για κατι περισσοτερο… Στη δευτερα λυκειου στο φροντιστηριο γνωρισα μια πολύ καλη φιλη που εξαιτιας διαβασματος η φιλια μας δεν πηγαινε και πολύ μακρια… ειχαμε βγει μονο δυο φορες και συναντιομασταν μονο στο φροντιστηριο… παρολα αυτά ειχα καλυψει καπως το τεραστιο κενο που ενιωθα και χαιρομουν στην ιδεα ότι σε 1-2 χρονια θα κανω μια καινουργια αρχη παιρνωντας στο πανεπιστημιο και αλλαζοντας τοπο διαμονης… όλα αυτά τα χρονια ειχα βγει με συμμαθητες ελαχιστες φορες, δεν πηγα ποτε σε σχολικη εκδρομη, παρα μονο σε μια ημερισια στη δευτερα γυμνασιου και ενοιωσα απιστευτα ασχημα όταν καθομουν μονη μου στο λεωφορειο… Στη πιο δυσκολη θεση ηρθα στη 3η Λυκειου όταν ένα καθηγητης με ρωτησε μπροστα σε ολους με ποιους κανω παρεα και απλα αναγκαστηκα να απαντησω χαμηλοφωνα >… εκλαψα πολύ τοτε κυριως γιατι θυμωσα με τον ιδιο μου τον εαυτο και συνειδητοποιησα ότι δεν εζησα όπως ηθελα την εφηβικη μου ηλικια…. Για να ερθουμε στο σημερα, πλεον ειμαι φοιτητρια στο 1ο εξαμηνο, σε άλλη πολη και η ζωη μου εχει αλλαξει ελαχιστα και το παρελθον μου ακομα με κυνηγα… ενώ τα πραγματα πηγαιναν καλα στην αρχη ολο και χειροτερευουν… την πρωτη μερα στο πανεπιστημιο γνωρισα πολλους αλλα με αυτους που κατεληξα ηταν δυο κοριτσια… Η μία εκ των οποιων , με την οποια ειχαμε δεθει πολύ καλα και πλεον τη θεωρω φιλη αναγκαστηκε να παρει μεταγραφη για οικονομικους λογους πριν μερες… Με την άλλη, αυτή που παρεμεινε, φαινεται πως δεν ταιριαξαμε απο την αρχη καλα…. Φαινεται πως η σχεση μας είναι περισσοτερο για τα μαθηματα και την ανταλλαγη σημειωσεων( να σημειωσω ότι σπανια ερχεται στο μαθημα και επομενως μενω παλι μονη) και λιγοτερο πρωσοπικη… από τοτε που εφυγε η άλλη κοπελα(πανω από μηνα) εχουμε συναντηθει εκτος σχολης 2φορες.. Τη μια για να παρουμε κατι βιβλια και την άλλη για να δουμε ταινια… από ότι καταλαβα αυτή εχει γνωστους από το λυκειο της εδώ και εχει περισσοτερες σχεσεις με αυτους… παραλληλα και εγω γνωρισα δυο κοπελες εκτος σχολης… με τη μια γνωριστηκαμε μεσω μιας γνωστης μου… από τη πρωτη μερα που γνωριστηκαμε φανηκε πως δεν ταιριαζουμε καθολου… στη συνεχεια γνωρισα και την παρεα της με την οποια και παλι δεν κολλουσα… βγηκαμε τελος παντων ολοι μαζι αρκετες φορες αλλα μετα από κανενα μηνα δεν ξερω γιατι απλα σταματησαμε να επικοινωνουμε…. Δεν επιδιωξα και εγω καποια επικοινωνια οποτε δεν της καταλογιζω ευθυνες…. Εξαλλου δεν ενοιωθα και πολύ ευπροσδεκτη και η παρεα τους δεν μου πολυαρεσε… δεν υπηρχε αυτή η χημεια που λεμε και δεν αισθανομουν ανετα… Η ζωη μου εδωσε ξανα μια ευκαιρια…. Γνωρισα μια ακομα κοπελα… Ειμαστε από την ιδια πολη αλλα δεν γνωριζομασταν παλιοτερα…. Βγηκα μαζι της και μια φιλη της ένα βραδυ και όλα φαινονταν να πηγαινουν τελεια… ειχα ενθουσιαστει…. Ξανακανονιζουμε να βγουμε και φερνει μαζι της μια γνωστή της , εκεινη την φιλη της και ένα φιλο της επισης από την πολη μου με τον οποιο παλι δεν γνωριζομασταν….μετα από συμπτωματικες συναντησεις μαζι της μου τηλεφωνει και ενώ εγω ελλειπα( ειχα παει για 4ημερο σπιτι μου) μου ζητα να συναντηθουμε όταν μπορω και ότι εχει να μου πει κατι που αφορουσε το ενδιαφερον καποιου φιλου της για μενα… Συμπερανα πως πιθανως θα ηταν ο φιλος που ειχα γνωρισει… Στο μεταξυ ειχε προηγηθει συναντηση δικη μου με τον φιλο της με ένα τυπικο χαιρετισμο δια χειραψειας χωρις δηλαδη να ξερω κατι… Στην επιστροφη και ενώ εχει προηγηθει το τηλεφωνημα συναντω ξανα το ιδιο ατομο και ενώ με βλεπει και τον βλεπω απλα για καποιο ανεξηγητο λογο δεν μιλαμε… Μολις επιστρεφω πισω και μετα από καποιες μερες επικοινωνω με την κοπελα και συναντιομαστε… Κατά τη διαρκεια της συναντησης το κλιμα γενικα ηταν πολύ ψυχρο απεναντι μου ενώ δεν ειπωθηκε τιποτα σχετικο για το θεμα με το φιλο της…. Από εκεινη τη μερα εχουν περασει 2 εβδομαδες και δεν εχουμε ξαναμιλησει….. Και τελικα? Ουσιαστικα ειμαι παλι μονη μου…. Από ολον αυτό τον εσωτερικο διαλογο καταληγω στο συμπερασμα πως σε ολη τη κατασταση μαλλον το προβλημα ειμαι εγω …. Ή καλυτερα μαλλον εχω ξεχασει να πλησιαζω ανθρωπους και να κανω φιλιες…. Και μαλλον δεν θελω ( αν δεν υπαρχει το δεν μπορω) να διορθωσω το προβλημα μου οσο και αν το θελω… Νοιωθω μονη και από ότι φαινεται θα συνεχισω να νοιώθω… Φταιω…. Ευχαριστω οσους διαβασαν τα συναισθηματα και τις σκεψεις μου… Κάθε συμβουλη και αποψη δεκτη…. Αυτα...