17.1.2012 | 01:43
Μονη μου λοιπον
Χωρις να θελω να ειμαι απαισιοδοξη, απλα ρεαλιστρια.. στο τελος, οποιο τελος κι αν ειναι αυτο,ζωης,μιας καταστασης, ή απλα της ημερας,ειμαστε μονοι μας.Και δεν μιλαω μονο για φυσικη παρουσια διπλα, μιλαω γι αυτο το εσωτερικο.. Οχι ολοι θα μου πειτε,ναι καποιοι στο τελος της ημερας δεν ειναι μονοι τους. Χαιρομαι γι αυτους. Να ξερουν οτι ειναι τυχεροι,οτι δεν ειναι ευκολο.Καποιους αλλους παλι,σαν εμενα,μας κυνηγαει αυτη η μοναξια ρε γαμωτο. Η εσωτερικη. Και οι ανθρωποι που γνωριζεις λες και θελουν να επιβεβαιωσουν αυτη σου τη πεσιμιστικη πεποιθηση.. σ'αφηνουν παντα. Ή σ αφηνουν να τους αφησεις.Και ετσι οπως περπαταω μονη,μεσα και εξω, μες στο κρυο, τα λογια της μανας μου αντιλαλουν στο μυαλο.."μοοονη σου, οτι κανεις μονη σου, μην περιμενεις τιποτα απ τους αλλους,τωρα ειναι εδω,αυριο δεν θα ναι,μονο εσενα εχεις πραγματικα"
