ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κρίμα...Τόσους μήνες μιλούσαμε, γελούσαμε, ανταλλάσσαμε όμορφα λόγια, δείχναμε ερωτικό ενδιαφέρον, κάναμε πλακίτσες, πειραζόμασταν.Τόσους μήνες ένιωθα πράγματα για αυτόν, είχα αναπτύξει αισθήματα, μου άρεζε, μου έφτιαχνε την διάθεση, τον σκεφτόμουν, αισθανομουν ασφάλεια μαζί του.Και τελικά καταλήξαμε να μην μιλιομαστε.Σε μια βδομάδα αναγκαστηκά θα τον δω. Δεν μπορώ να το αποφυγω.Απορώ πως θα με κοιτάξει... Με αδιαφορία? Με θυμό? Κανονικά σαν να μην συμβαίνει τίποτα? Δεν έχω ιδεα. Θα δείξει.Εγώ? Εγώ πως να συμπεριφερθω?Μου φέρθηκε απαίσια! Και του έδειξα ότι νευρίασα. Για αυτό άλλωστε δεν μιλάμε πλέον. Εγώ το έκοψα.Αλλά από κοντά? Αν δεν μου μιλήσει θα είναι πανευκολο. Πολύ απλά δεν λέω και εγώ τίποτα και θα είμαστε σαν δυο άγνωστοι.Αν όμως συμπεριφερθεί σαν να μην συμβαίνει τίποτα? Γιατί κάνει κάτι τέτοια... Εγώ κουβέντα μαζί του δεν πιάνω. Με το ζόρι γεια θα του πω. Τίποτα παραπάνω.Έχω νευριάσει μαζί του, τον απεχθάνομαι πλέον και δεν θέλω ούτε να τον βλέπω. Αλλά από την άλλη λυπάμαι κιόλας.Αλλά επιστροφή δεν υπάρχει.Δεν τον αναγνωρίζω πλέον.Σαν άγνωστος μου φαίνεται πια.Σκατά έγιναν τα πράγματα.Γιατί έπρεπε να γίνει έτσι?Κρίμα...