ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω ένα μεγάλο και χρόνιο πρόβλημα.Βασικά είναι εκ γενετής πρόβλημα.Δεν μου αρέσει να το λέω πρόβλημα,οι γονείς μου το λένε ασθένεια αλλά πλέον έχω συνειδητοποιήσει οτι πρόκειται περί προβλήματος.Στην αρχή όταν τα συμπτώματα άρχισαν να επιδεινώνονται (φανταστείτε στην ηλικία των 16)μέσα από οδηγίες γιατρών και γυμναστών,κατάφερα να το ξεπεράσω(λίγο πολύ).Πλέον είμαι 23 χρονών και συνεχίζω με τις ίδιες συνήθειες όπως τότε.Θα αναρωτιέστε τώρα τι ακριβώς έχω;Θέλω και προσπαθώ να σας το πω αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα.Δεν το έχω συζητήσει με κάποιον ξένο ούτε πίσω από την ανωνυμία.Δεν νιώθω άνετα!Βέβαια δεν έχω να χάσω κάτι,επιλογή μου ήταν να "εξομολογηθώ".Πφ..Εξομολογηθώ;Λες και έχω κάνει κάτι λάθος..Δεν έκανα ποτέ τίποτα λάθος,δεν είχα τέτοιες πολυτέλειες.Παρ'όλα αυτά σε κάποιον πρέπει να τύχουν τέτοιου είδους ατυχίες και κακοτοπιές.Παραφέρθηκα,με συγχωρείτε.Όπως σας έλεγα είμαι 23 χρονών και ερμαφρόδιτος.Όλοι θα ξέρετε στο περίπου τι είναι και αν δεν ξέρετε γράψτε το στο google ήδη νιώθω πολύ άβολα για να το εξηγήσω κιόλας.Όσο ήμουν νεότερος κατά καιρούς είχα σχέσεις με κοπέλες οι οποίες με παρατούσαν ακριβώς την επομένη αφού τους είχα εμπιστευτεί το μεγαλύτερο μου μυστικό.Αυτό με άλλαξε πολύ σαν χαρακτήρα,βέβαια δεν μπορούσα να γίνω ποτέ ο κόπανος που θα γαμ**σε και θα εξαφανιζόταν.Ανέπτυξα άλλου είδους άμυνα για τον εαυτό.Αποφάσισα να μην εμπιστεύομαι κανέναν και μετά από τόσα χρόνια αυτή η χαζή και ανόητη εφηβική ιδέα που είχα κάποτε πλέον έχει φτάσει στο σημείο να δηλητηριάζει το μυαλό μου στο έπακρο.Δεν μπορώ να σκεφτώ λογικά.Είμαι με μια κοπέλα 28 χρονών κοντά 10 μήνες τώρα(απίστευτο;).Και όμως 10 μήνες δεν της έχω δώσει το παραμικρό στοιχείο.Αντίθετα...Αποφεύγω το σεξ όπως ο δράκουλας το σκόρδο!Βέβαια την ικανοποιώ σεξουαλικά,απλά δεν χρησιμοποιούμε τη μέθοδο της διείσδυσης.Ακούγεται τραγελαφικό αλλά η κοπέλα μου λέει οτι δεν θέλει να με πιέσει και οτι θα περιμένει να νιώσω έτοιμος.Εδώ έρχεται το πρόβλημα μου.Νιώθω τύψεις,κάθε φοράω που την κοιτάω στα μάτια,κάθε φορά που της λέω οτι την αγαπάω,κάθε φορά που διορθώνω τα λόγια μου και της θυμίζω οτι δεν την αγαπάω απλά αλλά την λατρεύω.Νομίζω θα καταρεύσω.Δεν το αντέχω τέτοιο φορτίο,δεν της αξίζει τέτοια σχέση..πολλά "δεν"!Φοβάμαι οτι αμα δεν της πω την αλήθεια και την αφήσω να πιστεύει πως δεν είμαι έτοιμος,στο τέλος θα με μισήσει.Η γυναίκα που πραγματικά αγάπησα και ερωτεύτηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου θα με μισήσει;Μπορεί κάποιος να ζήσει με αυτή τη σκέψη και μόνο;Θέλω να της το πω αλλά δεν μπορώ,κολλάω.Αργά η γρήγορα θα την χάσω και το ξέρω.Το θέμα είναι πως;Αδυνατώ να πιστέψω οτι μου συμβαίνει κάτι τέτοιο.Ίσως να της το πω,ίσως να εξαφανιστώ χωρίς να πω τίποτα,ίσως και να είμαι ο χειρότερος για να στέκομαι δίπλα της...Αυτά,δεν αντέχω άλλο να μοιράζομαι την μιζέρια μου.Συγγνώμη αν σας κούρασα και σας ευχαριστώ για το χρόνο σας.:)