ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σ’ αγαπάω μ’ ακούς;Κλαίω, πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποικλαίω για τα χρόνια που έρχονται χωρίς εμάςκαι τραγουδάω για τα αλλά που πέρασαν, εάν είναι αλήθεια.Για τα «πίστεψέ με» και τα «μη.»Μια στον αέρα μια στη μουσική,εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδάωκλαίω για το σώμα πού άγγιξα και είδα τον κόσμο.Έτσι μιλώ για ‘σένα και για ‘μένα..Επειδή σ’ αγαπάω και στην αγάπηξέρω να μπαίνω σαν πανσέληνοςαπό παντού, για ‘σέναμέσα στα σεντόνια, να μαδάω λουλούδια κι έχω τη δύναμη.Αποκοιμισμένο, να φυσάω να σε πηγαίνω παντού,σ’ έχουν ακούσει τα κύματα πως χαϊδεύεις,πως φιλάς, πως λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε.»Πάντα εμείς το φως κι η σκιά.Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτάδι,πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει.Το κλειστό παντζούρι εσύ, ο αέρας πού το ανοίγει εγώ.Επειδή σ’ αγαπάω και σ’ αγαπάω.Πάντα εσύ το νόμισμα και εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνειτόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο.Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή που πιαδεν έχω τίποτε άλλο μες στους τέσσερις τοίχους,το ταβάνι, το πάτωμα να φωνάζω από ‘σένακαι να με χτυπά η φωνή μουνα μυρίζω από ‘σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι.Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένοδεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ακούς;Είναι νωρίς ακόμη μέσα στον κόσμο αυτόν αγάπη μουνα μιλώ για ‘σένα και για μένα.Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ’ ακούς;Είμ’ εγώ, μ’ ακούς; Σ’ αγαπάω, μ’ ακούς;Πού μ’ αφήνεις, που πας, μ’ ακούς;Θα ‘ρθει μέρα, μ’ ακούς; για μας, μ’ ακούς;Πουθενά δεν πάω, μ’ ακούς;Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ’ ακούς;το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και μ’ ακούς;Της αγάπης μια για πάντα το κόψαμεκαι δεν γίνεται ν’ ανθίσει αλλιώς, μ’ ακούς;Σ’ άλλη γη, σ’ άλλο αστέρι, μ’ ακούς;δεν υπάρχει το χώμα δεν υπάρχει ο αέρας που αγγίξαμε,ο ίδιος, μ’ ακούς;jasmine