ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

οσο μεγαλωνει ο ανθρωπος τελικα μενει μονος. οσο περισσοτερο γνωριζω τους ανθρωους και περνουν τα χρονια παρεα με τους φιλους μου, τοσο πιο πολυ συνειδητοποιω οτι ειμαι μονη. ο καθενας ειναι εκει για τον εαυτο του και για οποιον καλυπτει τη συγκεκριμενη στιγμη, το συναισθηματικο κενο. θυμωνω με τους ανθρωπους που οταν βρουν σχεση διαχωριζουν τη θεση τους. θυμωνω με τον εαυτο μου, που κατι μερες σαν την αυριανη οταν ολοι εχουν φυγει για ρομαντικα ταξιδακια κ εγω θα μεινω πισω μονη, θα τους ζηλεψω. και δεν εννοω οτι δεν εχω παρεα, τη φαση μου μπορω ευκολα να τη φτιαξω. δε θελω ο,ποια παρεα. θελω τους φιλους μου που τους αγαπω, κ τους υπολογιζω. οσο μεγαλωνω, αναγνωριζω συμπεριφορες και πειραματιζομαι με τις καταστασεις γυρω μου. και ειλικρινα απογοητευομαι απο το ποσο προβλεψιμοι μπορει να ειναι οι περισσοτεροι απο μας. ποσο φαινονται πεντακαθαρα οι σκεψεις μας οσο και αν θελουμε να τις κρυψουμε. οσο μεγαλωνω, ευχομαι να ειχα μεινει εφηβη, τοτε που οι σχεσεις ηταν αληθινες και ενιωθες τους φιλους οικογενεια και οχι μεσο για να ξοδευεις τον ελευθερο χρονο σου. λυπαμαι ειλικρινα.