ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Περυσι δουλευα σε ενα θεατρο. Η καλυτερη δουλεια που εκανα ποτε. Μου αρεσε, διασκεδαζα, εφευγα γεματη, δεν ενιωθα κουραση καθολου. Και η οποια ταλαιπωρια εφευγε οταν ημουν εκει.Το αγορι μου λυσσαξε οτι δε μου αξιζει η δουλεια, και οτι ειμαι υποχρεωμενη να τον βολεψω και αυτον. και οτι του πηρα τη δουλεια (σημ.:δεν ειχε στειλει καν βιογραφικο λογω απασχολησης του σε αλλο τομεα τοτε, και οταν προσληφθηκα ενα χρονο μετα στο θεατρο, του ειπα να δωσει και αυτος cv, ισως προλαβει κατι).Ημουν υποχρεωμενη καταυτον, να δωσω εγω βιογραφικο.. ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΝ.Αφου του τα χωσα και καποια στιγμη καταλαβε, επι ενα χρονο που εκανε ΑΤΥΠΟ ΠΟΛΕΜΟ. (δε σου παει η δουλεια, δε δε δε...).Αποτελεσμα. Χαλια ψυχολογια, αποτυχια επαγγελματικη εγω, μινιμως αφηρημενη με λαθη στη δουλεια.Ληγει η εργασια. Την επομενη χρονια δε επαναπροσλαμβανομαι. Λογικο.Ανεργη και αποφοιτη απο πανεπιστημιο, 1η φορα στη ζωη μου με free χρόνο.3μηνες μονη. ουτε τηλεφωνο ουτε βολτες ουτε τιποτα.Στον 3ο μηνα, δεν ξερω πως στο διαολο εγινε αυτο, τον παιρνουν πρωταγωνιστη στο θεατρο που δουλευα.Καθε μερα τηλεφωνο, να μου κοπαναει "τα φωτα, οι προβες, οι μουσικες", σε μενα, που ηταν ειναι, δεν ξερω, η ζωη μου ολα αυτα.Με πιανει το παραπονο. Του το λεω.. "Γιατι να μην ειμαι και εγω εκει φετος;" "Τι ωραια που θα ηταν να ειμαστε μαζι;" (εκει εγω κολλημενη). "Τι ωραια δουλεια που ειχα"...! Μηδεν απαντηση. Ενα "μμ", στην αλλη ακρη της γραμμης. Απο κοντα ουτε κουβεντα..Περνα ενας μηνας. Με αφησε μονη. Αρχιζει προβες μεσα στο θεατρο. Αφαντος... ΑφΑντος..!!! Εγω πτυχιο, ορκωμωσια, αυτος τπτ. Ουτε ενα συγχαρητηρια...! Καποια στιγμη ρωταω, "τι κανεις;", "ολα καλα;".. Αρχιζει το ποιημα...."κουραση, δεν μπορω, κουραζομαι, δεν την παλευω..." (γρκινια γκρινια γκρινια).... Ουτε ενα συγχαρητηρια, ουτε ενα "εισαι καλα;" σε μενα.. Ανθρωπινο...Χανεται..Σημερα εχει live με μια μπαντα... τσακιστηκε και μου τηλεφωνησε απο το απογευμα (Αλλες μερες τετεοια ωρα το επαιζε οτι κοιμαται...).Τι στιγμη που μιλαμε, νιωθω στο στομα μια γευση χολης, νιωθω στο στομαχι μια γροθια, εναν πονο κατι, πονοκεφαλος, νιωθω οτι θελω να ξερασω στη μουρη του.Ευχομαι να ειμαι περιεργη και παραξενη..Δε θελω να δεχτω οτι αφιερωσα 5 χρονια απο τη ζωη μου σε ενα ωμο καθικι...Δε θελω να πιστεψω οτι παλι θα παω εκει... Γιατι δεν μπορω να φανω "κακια" και "Bitch" για μια φορά στη ζωή μου...Δε θελω να πιστεψω αυτη τη "μαλακια" της τυχης, αυτη την ειρωνια...για κατι τοσο χαζο...Ευχομαι να κανω λαθος και να εχω παρεξηγησει πραγματα.Οτι και να ναι, μονος φταιχτης εγω.