Αν εσυ ο ιδιος αντιμετωπιζεις την ζωη σου με απαισιοδοξια,πως περιμενεις η ιδια η ζωη να το κανει με αισιοδοξια; σιγουρα ενας χωρισμος ειναι επιπονος,αλλα οταν συνεχιζει να σε απασχολει τοσο εντονα και να επηρεαζει την ζωη σου κατι δεν παει καλα..αυτο που θα σου δωσω εγω σαν συμβουλη ειναι να αρχισεις να αγαπας τον εαυτο σου γιατι ο ιδιος σε εχεις βαλει στο περιθωριο! Βγες,φλεραρε,δες κοσμο!!! Δεν τελειωνουν ολα στα 22 και ουτε σε μια σχεση.Αν παλι μονο εκεινος σου γεμιζε την καρδια,ξανα προσεγγισε τον! <3
18.7.2018 | 01:01
Μόνος τα βράδια χωρίς αγκαλιά....
Είμαι 22, φοιτητής σε ιδιωτικό, δουλεύω παράλληλα και Γενικά η φοιτητική-επαγγελματική ζωή μου για ένα παιδί 22 χρονών είναι το λιγότερο εκπληκτική. Αλλά ρε παιδιά υποφέρω είχα χωρίσει πριν ένα χρόνο και από τότε τα πράγματα είναι δύσκολα κάποιες μέρες, έχω πολύ άγχος, πίεση, ανασφάλειες. Είμαι γκέι και απλά φοβάμαι ότι θα μείνω μόνος μου. Όλοι μου λένε είσαι μικρός ακόμα έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου... Αλλά εγώ δεν μπορώ να το δω αυτό. Και προαγωγή πήρα και πρακτική κάνω και στα μαθήματα πάω καλά... Αλλά να τα βράσω αυτα. Όταν το βράδυ ξαπλώνω και υποφέρω και όλη μέρα μετα απλά προσπαθώ να τα βγάλω πέρα και να αποδώσω να μην φανεί η μιζέρια μου και το βάρος που έχω μέσα μου.Πιστεύετε υπάρχει ελπίδα? Θα βρω κάποιον να μοιραστώ τη ζωή μου? Ή θα πρέπει να μείνω μόνος μου με τη δουλειά μου?
4
