ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ένα μοτίβο που κυριαρχεί στη ζωή μου είναι πως όταν παύω να ασχολούμαι με τον έρωτα, απλά επιστρέφω στη μοναξιά μου. Λένε πως όταν παύεις να ασχολείσαι με κάτι, τότε αυτό έρχεται να σε βρει, όταν το παίρνεις ήρεμα και χαλαρά. Εγώ όταν παύω να ασχολούμαι με τον έρωτα, επιστρέφω στο έρημο καβούκι μου. Πολλοί άνθρωποι λένε πως όσο είσαι μικρός ίσως να έχεις κάποιες αποτυχίες στη ζωή σου, μετά τα πράγματα μπαίνουν σε μια ροή. Εντάξει αποτυχίες υπάρχουν πάντα αλλά ειλικρινά δεν ξέρω αν έχει βιώσει κάποιος άλλος άνθρωπος αυτό που λέω. Αν το έχει βιώσει κάποιος άλλος ας μου το αναφέρει παρακαλώ πολύ. Ώρες-ώρες νιώθω σαν καταραμένος. Δεν το λέω με την μεταφυσική του έννοια, δεν πιστεύω σε τέτοια πράγματα. Αλλά νιώθω μια βαριά σκιά πάνω μου απ' όποια ηλικία κι αν πέρασα, μια φωνή να μου λέει ''εσύ απαγορεύεται να ερωτευτείς, θα αποτυγχάνεις πάντα, κάτσε στην άκρη σου και μην ασχολείσαι με τον έρωτα''. Τις ελάχιστες φορές που εξέφρασα το ενδιαφέρον μου δεν είχα καμία ανταπόκριση. Μόνο ευχές και χαμόγελα και θετική διάθεση από την αντίθετη πλευρά. ''Εύχομαι να βρεις κάποια γιατί σου αξίζει'' κτλ... Που αυτή που μου εύχονταν να βρω δεν ήταν ποτέ αυτή που είχα μπροστά μου, αυτή που ήθελα δηλαδή. Ποτέ. Δεν είχα ποτέ πράσινο φως από καμία κοπέλα, eye-contact και προοπτική γνωριμίας με καμία γι' αυτό ελάχιστες φορές μέχρι τώρα στη ζωή μου πήγα εγώ κι έκανα την πρώτη κίνηση κι εξέφρασα το ενδιαφέρον μου. Ούτε κατά διάνοια δεν υπήρξε ερωτικό ενδιαφέρον από την άλλη πλευρά. Δηλαδή οτιδήποτε άλλο να συζητήσουμε εκτός από το να είμαστε μαζί. Αυτή είναι η αντίδραση των άλλων στο ενδιαφέρον μου το ερωτικό. Κι αυτό τώρα που μεγάλωσα κι είχα μια πρόσφατη εμπειρία, πονάει περισσότερο, γιατί μεγάλωσα και με χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά, γυρίζω πίσω με τη σκέψη μου και βλέπω πως όλη μου η ζωή έχει περάσει έτσι. Επίσης κάτι άλλο που μου συμβαίνει και το θεωρώ εντελώς παράλογο είναι ότι συχνά-πυκνά όποτε γνωρίζω κόσμο υπάρχουν άνθρωποι που μου λένε ''κάπου σε ξέρω εσένα'' ή ''έχουμε ξαναβρεθεί εμείς, έτσι, δεν τα 'χουμε ξαναπεί κάπου;''. Κι είναι η πρώτη φορά που με βλέπουν και τους το λέω κι εκπλήσσονται. ''Άντε, ρε, σοβαρά;'' μου απαντάνε. Δεν ξέρω, τόσο κοινή φάτσα έχω και νομίζουν συχνά ότι με έχουν ήδη γνωρίσει; Ή δείχνω ένας ίδιος με τους άλλους αδιάφορους και βαρετούς κι έτσι οδηγούνται στο συμπέρασμα ότι έχουμε ξανασυναντηθεί; Γιατί αν ήταν οικειότητα αυτό που εκπέμπω, τότε θα είχα τύχη και στη φιλία και στον έρωτα, έστω ελάχιστη. Θα ενδιαφέρονταν για κάτι παραπάνω. Καταστροφικά μοτίβα ζωής που έχουν κολλήσει πάνω μου σαν κατάρες. Κι ο χρόνος δεν είναι με το μέρος μου πλέον, έχω μεγαλώσει. Άσε που είναι μάταιη (ναι προεξοφλημένη γιατί δεν έχω ζήσει κάτι διαφορετικό ποτέ) μια ακόμα προσπάθεια. Βαθιά απογοήτευση που δεν εκφράζεται με λέξεις.